Το εράσμους είναι σαν την ελεύθερη πτώση. Στην αρχή βουτάς στο κενό
, όταν όμως ανοίξει το αλεξίπτωτο απλώς απολαμβάνεις την εμπειρίa που τελειώνει πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις.Από την Ειρήνη Ντέλλα.
Δέκα το βράδυ και δεν έχει νυχτώσει τελείως. Πέντε μήνες στη Γαλλία κι ακόμα να συνηθίσω αυτή τη διαφορά ώρας. Απομακρύνομαι λίγο απ’ την παρέα για να φωτογραφίσωγια τελευταία φορά το ροδακινί Λίγηρα που απλώνεται στα πόδια μας, όταν με διακόπτουν τα παιδιά για μια ομαδική αναμνηστική φωτογραφία και σκάμε σε γέλια γιατί φυσικά είναι αδύνατο να χωρέσουμε όλοι στο πλάνο. Λίγα λεπτά αργότερα σβήνει και το τελευταίο φως μέρας κι ανάβουν οι κουβέντες κι οι φωτιές. Εκείνο το τελευταίο μου βράδυ ως φοιτήτρια εράσμους έδωσα πολλές υποσχέσεις «να τα πούμε» σε διάφορα σημεία της γης και στο τέλος το κρασί και τα δάκρυα έγιναν κύμα και με έπνιξαν μαζί με τις αγκαλιές.
ΠΡΟΣΕΧΩΣ: ΕΡΑΣΜΟΥΣ
«Μιλάμε για την απόλυτη εμπειρία», «όποιος δεν έχει πάει εράσμους είναι σα να μην έχει πάει πενθήμερη», «η περιπέτεια ξεκινάει» είναι ενδεικτικά μερικές φράσεις πουηχούν ακόμα στ’ αυτιά μου. Όταν είσαι μελλοντικός «ερασμίτης» όλος ο περίγυρός σου – κυρίως το φοιτητικό λόμπυ- αποκτά ξαφνικά προφητικές ικανότητες και σου περιγράφει με ενθουσιασμό τι πρόκειται να συμβεί στη ζωή σου τους προσεχείς έξι μήνες. Ενημερώνεσα ιότι όσοι πήγαν πέρασαν τρίμηνη κατάθλιψη όταν γύρισαν, εμπεδώνεις ότι όσοι δε πήγαν μετανιώνουν που έχασαν μια ευκαιρία ζωής και όλοι αυτοί μαζί θα πλήρωναν να είναι στη θέση σου. Έτσι, οι τελευταίες μέρες πριν φύγω ήταν το αποχαιρετιστήριο πάρτυ. Διασκέδαζα με τους φίλους μου και δεν ανησυχούσα για τίποτα καθώς τo τρέιλερ έπαιζε διαρκώς στις οθόνες μας, υπενθυμίζοντάς μου πόσο τέλεια θα περάσω. Μόνο όταν χάζευα τα γκράφιτι που υπέγραφαν “della” στους τοίχους της Αθήνας απορούσα πώς θα λείψω τόσο καιρό από μια πόλη που γράφει παντού το όνομά μου. Έφυγα όμως, αφήνοντας πίσω κινηματογραφικές αγκαλιές και αποχαιρετιστήρια σημειώματα και παίρνοντας μαζί μου υπέρβαρο φορτίο αποσκευών κι ενθουσιασμού.
ΚΑΘΕ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ
Αν η ζωή μου λειτουργούσε με ηλεκτρικό πίνακα τότε σίγουρα κάποιος έπαιζε με τις ασφάλειες. Ο διακόπτης της καθημερινότητας έπεσε και η τροφοδότηση της περιπέτειας ξεκίνησε. Μακριά απ’ όλους και απ’ όλα σε μια επίπεδη γαλλική πόλη όλο ποτάμι και φοιτητές, που μύριζε κρουασάν και στους δρόμους κυκλοφορούσαν ποδήλατα και βεραμάν λεωφορεία. Σα polly pocket. Περπατούσα στις γέφυρες, δοκίμαζα όλα τα γαλλικά γλυκά και όλα γύρω μου ήταν υπέροχα. Όμως πολύ σύντομα συνειδητοποίησα ότι κάτω απ’ τα πόδια μου δεν είχα κόκκινο χαλί όπως περίμενα αλλά κινούμενη άμμο. Ήμουν μόνη μου με τις τάρτες μου, με ένα σωρό δουλειές να κάνουμε σε προχωρημένα γαλλικά χωρίς υπότιτλους κι όλα αυτά με ένα παγερό φόντο υπό το μηδέν. Τότε το ονειρεμένο σκηνικό άρχισε να παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις και η ψυχραιμία μου πήδηξε στο ποτάμι χωρίς σωσίβιο. Πανικοβλήθηκα και ζήτησα εξηγήσεις από τους πρώην ερασμίτες φίλους μου γιατί μου είχαν παραφουσκώσει τα μυαλά με νεραΐδόσκονη που έσκασε σα τσιχλόφουσκα, εκείνοι όμως με καθησύχασαν γελώντας και χωρίς να απορήσουν για ποιο λόγο κλαίω σαν να πήγα πρώτη μέρα σχολείο. Έτσι αποφάσισα αντί να βάλω το κεφάλι κάτω και τα ρούχα μου πίσω στις βαλίτσες τους, να εξοπλιστώ με γάντια, κασκόλ λεξικά και υπομονή και να περιμένω αυτά τα «όλα» που μου είπανε ότι «θα γίνουν». Κι ας αναρωτιόμουν κρυφά από μέσα μου με δυσπιστία αν όντως θα γίνουν όταν άκουγα τις παρέες γύρω μου να κάνουν πλάκα στα γαλλικά.
ΧΑΜΕΝΗ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Το CUEFFE είναι το περίφημο «μέρος» όπου μαθαίνουν γαλλικά σε εμάς τους «ξένους» φοιτητές. Εκεί μέσα ακούς όλες τις προφορές του κόσμου και νομίζεις ότι ποζάρεις σε διαφήμιση united colors of benetton. Τον Αλέξη, τον γνώρισα στο πρώτο μάθημα που μπήκα καθυστερημένη και νευριασμένη αφού είχα κάνει το γύρω της πόλης όταν με άκουσε να μιλάω ελληνικά σε κάτι Κύπριες. Εκείνες τις πρώτες μέρες ήπιαμε πολλούς καφέδες και μπύρες οι δυο μας σαν ψάρια έξω απ’ τα νερά τους, είπαμε τις ιστορίες της ζωής μας και περιμέναμε μαζί τα «όλα» να «γίνουν». Μέχρι που μια μέρα, μέσω του γαλλικού πανεπιστημίου απέκτησα μια γαλλίδα «νονά» και βγήκαμε έξω με την παρέα της. Εκείνο το βράδυ έμαθα το «μεγάλο μπαρ», μέσα στο οποίο χτυπούσε η καρδιά του εράσμους αλλά και κάτι μεγαλύτερο. Πως όταν οι άνθρωποι ταιριάζουν μπορούν να επικοινωνήσουν ακόμα και με παντομίμα. Αρκεί λίγο αλκοόλ και καλή διάθεση. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, στο αγαπημένο μου στέκι με τα πολύχρωμα κρασιά κατάλαβα ότι «όλα» όσα θα «γινόντουσαν» ήμουν πολύ τυχερή που θα τα ζούσα.
ΖΩΗ ΣΑΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ
Κάπως έτσι οι γαλλικές εικόνες, νοσταλγικές και ρομαντικές επιβλήθηκαν και απορρόφησαν τις αρχικές μας φοβίες σε σκληρό χαρτί παριζιάνικης γκραβούρας. Το πανεπιστήμιο έγινε πανεπιστήμιό μου, η εστία σπίτι μου και τα παιδιά που γνώρισα οικογένειά μου. Χάθηκα μέσα στην πόλη, μπερδεύτηκα στο πλήθος κι η καθημερινότητά μου άρχισε να μου θυμίζει ντουμπλαρισμένο σίριαλ στα γαλλικά. Μαγειρεύαμε στις κουζίνες στις εστίες σα παγκόσμιο φεστιβάλ γαστρονομίας, διαβάζαμε στις βιβλιοθήκες, διασκεδάζαμε χορεύοντας ισπανικούς και ιταλικούς χορούς στα πάρτυ, ξενυχτούσαμε στις όχθες του Λίγηρα και δοκιμάζαμε κρασιά και τυριά σε κάβες στις Σαββατιάτικες εκδρομές στα κάστρα της γύρω περιοχής. Η νεανική τρέλα νίκησε πανηγυρικά με το δικό της ερασμίτικο παλμό ανασκευάζοντας το μύθο της βαβέλ και χτίζοντας πιο σύγχρονους πύργους επικοινωνίας.
ΤΑΞΙΔΙΑΡΕΣ ΨΥΧΕΣ
Το Μάιο όταν άνοιξε επιτέλους ο καιρός, άνοιξαν μαζί του και τα φτερά μας. Φορτώσαμε σακίδια στους ώμους και ξεκινήσαμε να γυρίσουμε με τραίνα την Ευρώπη. Βέλγιο, Τσεχία, Γερμανία κι οι εικόνες έτρεχαν έξω απ’ τα παράθυρα σα κινούμενα σχέδια. Κοιμόμασταν σε υπνόσακους και καναπέδες μέσω CouchSurfing ή και σε βαγόνια σταματημένων τραίνων όταν χάναμε το τελευταίο και κάναμε πικ-νικ στα πάρκα. Τελευταίος μας σταθμός, το πολυεθνικό Βερολίνο που εκείνες τις μέρες χόρευε στο ρυθμό του μεγαλύτερου καρναβαλιού των πολιτισμών. Η περιπέτεια έβγαλε την κούραση εκτός συναγωνισμού και επιστρέψαμε στην πόλη – καταφύγιό μας με μυαλά ανοιχτά και καρδιές γεμάτες. Την ώρα που οι κανονικές μας ζωές ταλαντεύονταν στο τεντωμένο σκοινί της οικονομικής κρίσης εμείς βλέπαμε για λίγο ακόμα από απόσταση την αβεβαιότητα του μέλλοντός μας.
ΤΕΛΟΣ
Ιούνιος, αερολιμένας «Ελευθέριος Βενιζέλος», βαθμοί Κελσίου 40, βαθμός πεσιμισμού 10. Περικυκλωμένη από κίτρινα ταξί ακούω γύρω μου αγανακτισμένα και απαισιόδοξα, νευρικά ελληνικά. Δε ξέρω αν νιώθω σαν τη μύγα μες το γάλα γιατί έλειψα τόσο καιρό απ’ τη χώρα ή επειδή είμαι η μόνη που χαμογελάει. Για μια στιγμή κοντοστέκομαι γιατί μου περνάει απ’ το μυαλό να αρπάξω ένα από τα μικρόφωνα του αεροδρομίου και να αναγγείλω ανάμεσα σε στρεσαρισμένες καθυστερήσεις, αφίξεις και αριθμούς πτήσεων, πως τα πράγματα δεν είναι τόσο σκούρα όσο φαίνονται γιατί η ζωή έχει πολλές όψεις. Πως απ’ τη μια μέρα στην άλλη μπορεί να βρεθείς να παρελαύνεις σε ένα πολυεθνικό καρναβάλι, να «σερφάρεις» στον πλανήτη με σανίδα έναν «καναπέ» και να βλέπεις τον κόσμο γύρω σου να μετατρέπεται σ’ ένα ξέφρενο γαϊτανάκι στο οποίο οι κορδέλες μπλέκονται μεταξύ τους και γίνονται παρέες, φιλίες κι έρωτες. Όμως συνεχίζω να χαμογελάω και κατευθύνομαι προς μια κατακίτρινη μερσεντές. Θα το ανακαλύψουν μόνοι τους, σκέφτομαι, αργά η γρήγορα.
Συντάκτρια | Ειρήνη Ντέλλα
neolaia.gr
Aν σου άρεσε κάνε LIKE..
|
|
