Μόνο για το 2009 η λέσχη διέθεσε 8,2 εκατομμύρια ευρώ για μερίδες φαγητούΗ φοιτητική Λέσχη του ΑΠΘ κατείχε μέχρι πρότινος μία πρωτοτυπία πανελλαδική -για να μην πούμε παγκόσμια. Τάιζε οποιονδήποτε περνούσε το κατώφλι της, είτε ήταν φοιτητής είτε όχι.Οι καιροί απαιτούν περιστολή της σπατάλης, καθώς και έλεγχο των προμηθειών και των πραγματικών αναγκών, και αυτό ισχύει και για το πανεπιστήμιο. Φέτος, το Αριστοτέλειο θα δει τα κονδύλιά του μειωμένα κατά 30%-40%, και φυσικά ούτε λόγος για ενίσχυση του προϋπολογισμού της Φοιτητικής Λέσχης.
Μήπως όμως δεν χρειάζεται καν; Μήπως τα κονδύλια του Εθνικού Ιδρύματος Νεότητας (στο οποίο ανήκει η λέσχη) αποδειχθούν τελικά υπεραρκετά; Μήπως είναι καιρός οι ίδιοι οι καθηγητές του ΑΠΘ να συμβάλλουν με τις προτάσεις τους στη χρηστή διαχείριση των διαθέσιμων οικονομικών και άλλων πόρων;
Μέχρι σήμερα, εκτός από 4.000 φοιτητές άλλοι 6.000 άνθρωποι έτρωγαν κάθε μέρα δωρεάν, χωρίς να τους ελέγχει κανείς. Κοινώς, το 60% του προϋπολογισμού σίτισης δεν κάλυπτε τις ανάγκες των φοιτητών, τις οποίες υποτίθεται ότι καλύπτει αποκλειστικά η λέσχη.
Μόνο για το 2009 η λέσχη διέθεσε 8,2 εκατομμύρια ευρώ για μερίδες φαγητού, που κοστίζουν μόλις και μετά βίας 1,80 ευρώ η μία (η περίπτωση θυμίζει το Παπάφειο, που διαθέτει 1.500 ευρώ για κάθε παιδί μηνιαίως, χρήματα με τα οποία στις μέρες μας ζει μια οικογένεια, με τις συνθήκες διαβίωσης κάθε άλλο παρά ιδανικές να είναι).
Με το πάσο
Χρειάστηκε μία πολύ απλή κίνηση για τον εξορθολογισμό του συστήματος, έστω και εν μέρει. Πλέον, ο κάθε ένας που παίρνει μια μερίδα φαγητό θα πρέπει να επιδεικνύει το φοιτητικό του πάσο. Κάπως έτσι ο αριθμός των σιτιζόμενων μειώθηκε κατά το ήμισυ. Σαφώς και υπάρχει ζήτημα με τους άπορους και τους κοινωνικά ευπαθείς που έτρωγαν ένα πιάτο φαγητό, όμως η κοινωνική πολιτική δεν μπορεί να πέφτει στις πλάτες του πανεπιστημίου. Η λέσχη μπορεί να συνδράμει με την υποδομή και τους εργαζόμενους, αν το οικονομικό κόστος καλυφθεί από φορείς που εφαρμόζουν πολιτικές κοινωνικής πρόνοιας, όπως, π.χ., ο δήμος ή η εκκλησία.
Κι αν όλοι τάσσονται κατά της εισόδου ιδιωτών, η ίδια η Φοιτητική Λέσχη μπορεί (και πρέπει) να αρχίσει να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια - όπως μια ιδιωτική εταιρεία: να ελέγχει εξονυχιστικά το κόστος και τη διαχείριση των προμηθειών, να ελέγχει τη σπατάλη και να αναζητά έσοδα.
Πώς; Μια ιδέα είναι η λέσχη να αναλάβει υπηρεσίες τροφοδοσίας σε νοσοκομεία, στρατό ή ολοήμερα σχολεία - κάτι που εξετάζει η πρυτανεία. Μια άλλη σκέψη είναι να εφαρμόσει μοντέλο αυτοδιαχείρισης στα κυλικεία τα οποία θα προμηθεύονται από τη λέσχη φθηνά αρτοσκευάσματα, σάντουιτς κλπ.
Το μεγαλύτερο στοίχημα είναι να λειτουργήσουν ο διπλός ελεγκτικός μηχανισμός που θεσμοθετήθηκε, με τη συμμετοχή φοιτητών στον έλεγχο των προμηθειών και με την ίδρυση της Επιτροπής Φοιτητικής Μέριμνας και Λέσχης (που έχει στις αρμοδιότητές της τον εξορθολογισμό του συστήματος και την περιστολή της σπατάλης), στην οποία μετέχουν καθηγητές και μέλη του ενιαίου συλλόγου καθηγητών ΔΕΠ.
Η αλήθεια είναι ότι το Αριστοτέλειο, όπως και τα υπόλοιπα πανεπιστήμια στην Ελλάδα, εδώ και χρόνια τυγχάνουν εξαιρετικής χρηματοδότησης από το κράτος. Το πιστοποιούν και οι έλληνες καθηγητές που διαπρέπουν σε ιδρύματα του εξωτερικού και οι οποίοι ομολογούν ότι, για τα δικά τους ιδρύματα, τα κονδύλια των ελληνικών πανεπιστημίων είναι όνειρο θερινής νυκτός. Απλώς, όπως και σε άλλες περιπτώσεις του ελληνικού κράτους, τα παχυλά κονδύλια κάπου χάνονται στη διαδρομή, χωρίς να εισπράττει η κοινωνία το αποτέλεσμα.
Δεν νοείται καθηγητές, και βεβαίως όχι όλοι, να αμείβονται με υπέρογκα ποσά για μελέτες και να μην έχουν το φιλότιμο να συμβάλλουν με προτάσεις τους στην κοινωνία διά του φορέα του ΑΠΘ.
Η εποχή μας απαιτεί διαφάνεια. Θα ήταν καλό λοιπόν, κ. πρύτανη, να ανεβάσετε στο διαδίκτυο κάθε δαπάνη του ΑΠΘ που πληρώνετε. Χρειαζόμαστε δασκάλους με συνέπεια. Τελείωσε η εποχή των ακριβών γνωμοδοτήσεων και της υπεροψίας των καθηγητών. Φέρτε το πανεπιστήμιο στην πόλη. Όχι χωροταξικά αλλά ουσιαστικά. Aν σου άρεσε κάνε LIKE..
|
|
