Η νόσος του Χάνσεν, η λέπρα κατα παλιότερη ονομασία, είναι νόσος λοιμώδης, την ύπαρξη της οποίας γνωρίζουμε και απο τους αρχαίους συγγραφείς. Σύμφωνα με επιστημονικά τεκμηριωμένα συμπεράσματα του τελευταίου αιώνα, η μεταδοτικότητα της είναι πολύ περιορισμένη.
Η νόσος έχει μεγάλο χρόνο επώασης και εκδηλώνεται, κατά κύριον λόγον, με "συμμετρικό" εξάανθημα στο δέρμα. Αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, προσβάλει, πέραν του δέρματος, νεύρα και άκρα κι ακόμη όργανα και συστήματα. Σπάνια - σπανιότατα ο ασθενής καταλήγει στο θάνατο, εξ αιτίας της νόσου (και εφόσον είναι εκτός θεραπείας). Η θεραπεία σταματάει την εξέλιξη της, καταπολεμά το μυκοβακτηρίδιο, αλλά δεν αποκαθιστά βλάβες, π.χ. παραμορφώσεων στα άκρα.
Στις μέρες μας, που η διάγνωση και η χορήγηση της θραπευτικής αγωγής γίνεται έγκαιρα στις προηγμένες χώρες, δεν παρατηρούνται περιστατικά με σοβαρές και μη ανατάξιμες βλάβες (στις χώρες αυτές).
Θα έλεγε κανείς, ότι τη μεγάλη φοβία της νόσου και την προκατάληψη, ενίσχυαν η αποκρουστική εικόνα του παραμορφωμένου ασθενή και τα άτονα έλκη του δέρματος. Ακόμα, η σύνδεση της με τη Βίβλο και η θεραπεί της απο το Χριστό, αναμφισβήτητα ήταν άλλος ένας παράγοντας.
Ειδικά νοσηλευτήρια για την αντιμετώπιση της νόσου στην Ελλάδα υπήρχαν τέσσερα: Της Χίου, (που είναι και το παλαιότερο, 1300μ.Χ.), της Σάμου, της Κρήτης (στο νησί Σπιναλόγκα), και ο "Αντιλεπρικός Σταθμός Αθηνών", που ιδρύθηκε το 1929, στο τότε "Δημόσιο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων Αθηνών". Σήμερα, η Μονάδα τ. "Κέντρο Κοινωνικής Αποκατάστασης Χανσενικών" που ανήκει στο "Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων Δυτικής Αθήνας" και εδρεύει στην Αγία Βαρβάρα, είναι και το μοναδικό Κέντρο στα Βαλκάνια.
Θεραπεία πριν τη δεκαετία του 40, δε υπήρχε. Μέχρι τότε, αντιμετωπίζονταν περισσότερο με φυσικά μέσα και με την απομόνωση των ασθενών.
Το 1880, περίπου, απομονώθηκε ο βάκιλλος της νόσου από το Νορβηγό γιατρό Αρμάουερ Χάνσεν, παίρνοντας και η ίδια και το όνομά του. Απο τότε άρχισαν να γίνονται επισταμένα επιστημονικές έρευνες και να επικρατεί αισιοδοξία στην επιστήμη, αφού είχε πλέον κάποια δεδομένα στα "χέρια" της.
Στις αρχές της δεκαετία του 1920 παρασκευάστηκαν τα πρώτα φαρμακευτικά σκευάσματα, τα οποία όμως δεν ήσαν ιδιαίτερα αποτέλεσματικά. Δρούσαν μόνο επιβραδυντικά στην εξέλιξη της νόσου.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1945 ο Dr Guy Herny Faget, διευθυντής του μοναδικού αντιλεπρικού κέντρου των ΗΠΑ, ανακάλυψε τη "σουλφόνη", που είναι και το πρώτο αποτελεσματικό φάρμακο. Στην Ελλάδα οι πρώτες θεραπείες με "σουλφόνες", άρχισαν να εφαρμόζονται την 1η Αυγούστου του 1947, από τον τότε καθηγητή Δερματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και διευθυντή του "Αντιλεπρικού Σταθμού Αθηνών", τον Ιωάννη Μαρκιανό. Λίγα χρόνια αργότερα δόθηκαν και τα πρώτα εξιτήρια σε ασθενείς, αφού τα αποτελέσματα ήσαν θεαματικά.
Σήμερα, τα σύγχρονα θεραπευτικά σχήματα, αντιμετωπίζουν πολύ αποτελεσματικά τη νόσο, η πορεία της όποιας είναι φθίνουσα. Απο τις πρώτες μέρες της έναρξης της θεραπείας, το μυκοβακτηρίδιο αποδυναμώνεται και ο ασθενής παύει να είναι μεταδοτικός.
Ο μεγάλος "Φίλος των Χανσενικών" σε όλον τον κόσμο, ο Γάλλος Ακαδημαϊκός Ραούλ Φολερώ, είχε πει:
"Ενώ η νόσος θεραπεύτηκε, δεν θεραπεύτηκε η προκατάληψη της κοινωνίας"!
... Και πράγματι! Ακόμα και σήμερα η προκατάληψη είναι τέτοια, που παροιμιώδεις φράσεις χρησιμοποιούνται πολύ συχνά. Η κοινή γνώμη δεν έχει ενημερωθεί και πολλοί πιστεύουν ότι πίστευαν οι άνθρωποι 200 και 300 χρόνια πρίν! Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική, αφού η νόσος είναι εξαιρετικά δυσκολομετάδοτη και αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά.
πηγη:(www.healthierworld.gr)
Το μυκοβακτηρίδιο της Λέπρας ανληκει στην ίδια οικογένεια με το μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης και γι' αυτό πιστεύεται ότι το εμβόλιο BCG παρέχει αποτελεσματική προστασία...Σε καμία περίπτωση όμως δε δύναται ο οργανισμός να "σκοτώσει" τους βάκιλλους καθότι είναι υπερβολικά ανθεκτικοί αλλά ένας εμβολιασμένος οργανισμός τους κρατάει ανενεργούς και δε τους επιτρέπει να προκαλέσουν μόλυνση...Μεταδίδονται δύσκολα λόγω της αργής μίτωσης(για να διαιρεθεί ένας βάκιλλος μπορεί να χρειαστούν και 20 ώρες ενώ ο μέσος όρος για τους υπόλοιπους μικροοργανισμούς είναι 20 λεπτά)..Παρόλα αυτά σε περιοχές του μη ανεπτυγμένου κόσμου οι συγκεκριμένες ασθένειες ακόμη και στις μέρες μας κάνουν θραύση...
|
|
