Πίστευα πως, λίγο εξαιτίας της συνεχώς αυξανόμενης εγκληματικότητας, λίγο εξαιτίας της ρύπανσης και της μόλυνσης του περιβάλλοντος, και λίγο εξαιτίας της τρομακτικής ανάπτυξης των...
Η/Υ, και του διαδικτύου, το 2010-2015 οι πόλεις μας θα είχαν ερημώσει, ο κόσμος θα έμενε κλειδαμπαρωμένος μέσα στα σπίτια, επικοινωνώντας, και δουλεύοντας online. Θα παραγγέλναμε τα πάντα μέσω κομπιούτερ, και δεν θα χρειάζονταν να κυκλοφορούμε στους επικίνδυνους δρόμους.
Σ`αυτούς τους δρόμους θα κυκλοφορούσαν μόνο οι κακοποιοί, οι αστυνομικοί, οι περιθωριακοί, και οι…απαραίτητοι ντελιβαράδες.
Ένα σκληρό μέλλον δηλαδή, που ευτυχώς δεν πραγματοποιήθηκε.
Πραγματοποιήθηκε όμως ένα άλλο μέλλον, εξίσου θλιβερό, και μπορεί και πιο επικίνδυνο. Συνετέλεσε σε αυτό η οικονομική κρίση και το ΔΝΤ, κανένα από τα οποία δεν είχα προβλέψει.
Το παρόν λοιπόν, είναι χειρότερο από το μέλλον που είχα φανταστεί. Εκείνο ήταν περιπετειώδες, αυτό είναι θλιβερά μπανάλ. Και εξηγούμαι.
Προχθές αποφάσισα να κατέβω στη Αθήνα, οδηγώντας. Είχα να πάω πάνω από δυο χρόνια. Από τότε που ξεκινούσε η κρίση δηλαδή.
Και μπορεί μερικά πράματα να είναι αυτονόητα, αλλά καμιά φορά θα πρέπει να τα λέμε για να ξεθυμαίνουμε και να παρηγορούμαστε.
Πρώτο σοκ: Το κόστος της διαδρομής (πάνε έλα) σε βενζίνη. 160 € παρακαλώ.
Δεύτερο και μεγαλύτερο σοκ, τα άπειρα διόδια! Κυριολεκτικά. Σε κάποια στιγμή σταμάτησα να μετράω. Χωρίς υπερβολή πρέπει να είναι πάνω από 10 οι σταθμοί διοδίων, σε μια απόσταση 500 χιλιομέτρων. Τη μια πληρώνεις 2.80€, την άλλη 1.05€, την άλλη 3.10€, και πάει λέγοντας. Ποια η λογική, και ποια η φιλοσοφία πίσω από τις εν λόγω χρεώσεις, Θεός και ψυχή τους. Μάλιστα, σε πολλά σημεία της εθνικής οδού, υπάρχουν σταθμοί διοδίων και σε εξόδους από αυτήν!!! Αυτό ειλικρινά δεν το κατάλαβα. Θα πρέπει να ρωτήσω τι παίζει. Τέλος πάντων.
Όσο για τη κατάσταση των δρόμων, δεν είδα καμία διαφορά. Ούτε είδα πουθενά τροχαία, εκτός από κάποια άδεια περιπολικά δίπλα σε κάποιους σταθμούς διοδίων. Προφανώς θα ήταν σε εγρήγορση, προκειμένου να συλλάβουν επ αυτοφώρω κανέναν ντεσπεράντο που δεν πληρώνει διόδια, αφού έτσι νομοθέτησε ο πάνσοφος σοσιαλιστής κος Ρέππας. (Ρε παιδιά, είπα Ρέππας και θυμήθηκα. Ο Γλέτσος που είναι;).
Και φτάνουμε στην Αθήνα, όπου το σοκ ήταν και το μεγαλύτερο όλων. Θλίψη και κατήφεια.
Έκανα μια διαδρομή, που σε όλους μας αρέσει, αρχίζοντας από τη Δ. Αρεοπαγίτου και κατέληξα στο Μοναστηράκι.
Σάββατο βράδυ, και παντού ερημιά, ενώ τα πάντα σκοτεινά. Ο κόσμος ελάχιστος, και οι περισσότεροι ήταν μελαψοί μικροπωλητές, και παρέες (λαθρο) μεταναστών. Α, που και που και κανένας δημοτικός αστυνομικός. Όπως δηλαδή το είχα φανταστεί πριν από πολλά χρόνια. Περιθωριακοί και αστυνομία. Τίποτα άλλο.
Το κλίμα βαρύ, τα μαγαζιά άδεια, και οι μόνοι που φάνηκαν να διασκεδάζουν, ήταν μια μεγάλη ομάδα από Καναδούς φοιτητές, που προφανώς έχοντας πιει τις (άφθονες) μπύρες τους, ούρλιαζαν και χοροπηδούσαν αμέριμνοι, αφού μάλλον έβλεπαν με πολύ διαφορετικό μάτι τα καθέκαστα απ ότι εγώ.
Το Κολωνάκι; Ποιο; Τι έγινε ρε παιδιά; Που είναι όλοι οι μεγαλόσχημοι, πολιτικοί και opinion makers, που ξημεροβραδιάζονταν στα καφέ της πλατείας και κάπνιζαν τις πουράκλες τους μπουρδολογώντας νυχθημερόν; Χάθηκαν, και μαζί τους χάθηκαν και άπαντες οι παρατρεχάμενοι.
Λίγη κίνηση από νέους, μόνο στη Σκουφά, και παντού αλλού νέκρα. Σάββατο βράδυ παρακαλώ. Σαν να έχουμε κατοχή.
Και το πιο εντυπωσιακό; Τα εκατοντάδες ελεύθερα ταξί σταθμευμένα παντού, περιμένοντας πως και πως πελάτη. Γουάου! Τελευταία φορά που χρειάστηκα ταξί στην Αθήνα, εκτός από το ότι έπρεπε να πλακωθώ με δυο-τρεις για να το πάρω, έπρεπε και να περάσω ενδελεχή ανάκριση από τον οδηγό, για να με καταδεχθεί ως πελάτη!!!! Τώρα όμως πάνε αυτά. Περασμένα μεγαλεία.
Ο συγκεκριμένος ταξιτζής που με πήγε στο ξενοδοχείο αργά το βράδυ ήταν παραστατικότατος. Μου εξηγούσε τιη κρίση από τη δική του οπτική γωνία. Ότι τα ξενυχτάδικα λειτουργούν μόνο 2 ημέρες την εβδομάδα, και ότι ο κόσμος δεν παίρνει ταξί. «Κοτζάμ Ρέμμος», λέει, και «δουλεύει τριήμερο, τι περιμένεις;». Και μετά; Όλοι και όλες στοιβάζονται στις στάσεις περιμένοντας το λεωφορείο….. Ποιος θα πάρει ταξί; «Θα τη κάνω για το χωριό φιλαράκι… θα σπέρνω μπάμιες…», μου είπε στο τέλος. Και άντε αυτός έχει χωριό. Οι άλλοι; Όλοι εμείς οι, και καλά, αστοί; Που θα πάμε να φυτέψουμε τις μπάμιες μας; Στη ταράτσα; Αλήθεια τι λέει η Μπιρμπίλη; Ποιες πράσινες ταράτσες και σαχλαμάρες; Ποιες ΑΕΠ και τρίχες; Ταράτσες χωράφια, και ταράτσες μπαξέδες (και κανένα κοτέτσι λέω εγώ…). Εκεί είναι το μέλλον μας.
Πριν όμως σπείρουμε τις ταράτσες μας, ας συνειδητοποιήσουμε πως το σκοτεινό μέλλον που κάποτε φαντάστηκα είναι ήδη εδώ. Λίγο διαφορετικό βέβαια, αλλά εξίσου σκοτεινό. Αλλιώς το φαντάστηκα κάποτε, αλλιώς μας προέκυψε. Αλλά δεν παύει να είναι σκληρό. Η Αθήνα μου θύμισε μια μπάσταρδη κατάσταση. Κάτι μεταξύ Λονδίνου και Βομβάης, αλλά στο πιο μίζερο. Κάτι στο μεταβιομηχανικό, στο γότθικ, κάτι σαν «παραελλάδα», σαν βγαλμένη από αμερικάνικο κόμικ…. Και δεν βλέπω πουθενά κανέναν Μπάτμαν να εφορμά.
Το μόνο κομμάτι που πραγματικά λειτουργεί, είναι οι πλήρως στελεχωμένοι σταθμοί διοδίων των ιδιωτικών εταιριών, που εν είδη highway robbers, εισπράττουν, αλλά με το χαμόγελο στα χείλη. Χαίρεσαι να σε ληστεύουν. Η χαρά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, και μάλιστα σε «σοσιαλιστικό» κράτος!!!! Μας προϊδεάζουν φαίνεται και για τα υπόλοιπα, που έρχονται με βήμα ταχύ. Όλα μα όλα στους ιδιώτες. Κάτι σαν την Αμερική, όπου μέχρι και το 40% των φυλακών είναι ιδιωτικές.
Και έτσι, αυτό το γωνιακό μαγαζί που λέγεται Ελλάδα, αυτό το πλούσιο χωράφι, βγήκε στο σφυρί. Εκποιείται. Με σοσιαλιστικούς όρους. Και για να γίνει αποδεκτή η γενική εκποίηση, πρέπει πρώτα να εξαθλιωθούμε. Για να το δεχτούμε.
Σαν χθες θυμάμαι τον Μητσοτάκη, που μόλις σκέφτηκε να πουλήσει μια τσιμεντοβιομηχανία, και τον ΟΤΕ, τον εξαφάνισαν σε χρόνο ντε τε. Έπεσαν οι φιλολαϊκοί σοσιαλισταράδες να τον φάνε. Επειδή θα ξεπουλούσε. Και καλά έκαναν. Σήμερα όμως; Έχει ο καιρός γυρίσματα όμως, ε;
Και άντε να ξεπουληθούμε, κάντε το τουλάχιστο με μια λογική. Δώστε τα όλα στους Αμερικάνους. Εκλιπαρήστε τους να μας κάνουν 51η πολιτεία τους, να μας φτιάξουν δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια, να παίρνουμε και αμερικάνικους μισθούς, να γεμίσουμε τσέκια και ντόλαρς, και στο διάολο και η Μέρκελ, και το ευρώ και οι σαχλαμάρες των διοδίων. Να μη φοβόμαστε και τους Τούρκους.
Και από κει και πέρα, ας κάνουν ότι θέλουν. Έτσι κι αλλιώς πουλημένοι θάμαστε. Τουλάχιστον να έχουμε να λέμε. Για εκεί δεν το πάνε άλλωστε οι πάλαι ποτέ φανατικοί αντιαμερικανοί κυβερνώντες μας;
Να δεις που στο τέλος θα μας βάλουν να φωνάζουμε: «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι, αγοράστε μας…».
|
|
