Προχθές το βράδυ (12 Ιουλίου), αποφάσισα να πάω να δω θέατρο, όχι μόνο γιατί μ’ αρέσει αλλά και για λόγους «παιδευτικούς», καθώς για όσους δεν το ξέρουν, είμαι σπουδαστής σε...
δραματικη σχολή της Θεσσαλονίκης. Επομένω, κάθε παράσταση που μπορώ να δω, μου προσφέρει. Κάθε παράσταση, κάθε έργο, προσφέρει κάτι στην εμπειρία μου, τις γνώσεις μου, τον καλλιτεχνικό μου ορίζοντα (μ’ άρεσε αυτό να θυμηθώ να το θυμάμαι να το λέω).
Προχθές το βράδυ (12 Ιουλίου)... déjà vu... όμως, παιδεύτηκα! (είδατε που η χρήση των λέξεων δεν είναι διόλου τυχαία;)... Πολύ!
Με δυο λόγια... κακή παράσταση. Ε, ήταν κακή πως να το κάνουμε τώρα; Με δυο, τρία ίσως πράγματα να μένουν στο τέλος όρθια, από έναν Αμλετ, σε τί άλλο συμπέρασμα να καταλήξεις.
Ένα, ένα θα τα πάρουμε... η μετάφραση ήταν η κορυφαία. Όχι μόνο γιατί το λέει ο δάσκαλός μου όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, αλλά γιατί έτσι συμπέρανα κι εγώ όταν διάβασα το έργο. Προχθές το βράδυ όμως (άντε πάλι...) άκουσα από τη σκηνή μόνο το μισό. Ίσως και λιγότερο. Και δε μιλάω φυσικά για τον όγκο των στίχων, όχι, ας υποθέσουμε ότι το «κόψιμο» ήταν προς όφελος του συμμαζέματος της διάρκειας μιας παράστασης στις δύο ώρες. Έχω όμως σαφείς υποψίες πως πολλά «κοψίματα» έγιναν, για να γίνουν, γιατί πολύ απλά όταν δεν μπορώ να κάνω κάτι, προσπαθώ να το προσπεράσω. Ασφαλώς το κείμενο του Αμλετ είναι ίσως από τα δυσκολότερα και τα πιο σύνθετα στη θεατρική ιστορία, παρ’ όλ’ αυτά κανείς δε μπορεί να δώσει αυτό το ελαφρυντικό σε επαγγελματίες ηθοποιούς που έχουν την τύχη να παίξουν σ’ ένα τέτοιο έργο.
Οι διάλογοι ήταν ακριβώς, ό,τι ΔΕΝ έπρεπε... Καμία απεύθυνση, πολλές φορές καμία αίσθηση κατανόησης του τί διάολο ήθελε να πει ο καθένας. Και κάθομαι κι αναρωτιέμαι. Γιατί; Γιατί πρέπει εγώ και οι καλοί μου συνάδελφοι στη σχολή, ασχέτως αν θέλουν ή δε θέλουν να γίνουν επαγγελματίες, γιατί πρέπει για τρία χρόνια να αγχωνόμαστε, να γίνονται τα νεύρα μας κορδέλες, ν’ ακούμε τους δασκάλους μας ξανά και ξανά και φτου ξανά να μας λένε να προσέχουμε και να μην κάνουμε ΟΛΑ όσα είδαμε σ’ αυτήν την παράσταση; Θα θελα πολυ να πάρω μια απάντηση από κάποιο μέλος του χθεσινού θιάσου.
Η ΟΑΣΗ!!! Χριστέ και Θεέ, και δώδεκα απόστολοι, ευτυχώς που υπήρχε ο Βακόυσης. Κάντε ένα google search θα καταλάβετε αμέσως ποιος είναι, έχει παίξει από μάντεις σε αρχαία θέατρα μέχρι μανιακούς δολοφόνους στη Λάμψη... Ο μόνος άνθρωπος, που έδειχνε να νιώθει, να επικοινωνεί, να παίζει πάνω στη σκηνή. Και δύο ρόλους παρακαλώ, πράγμα για το οποίο του βγάζω έναν Σταμίονα καπέλα!!! Σ’ ευχαριστώ καλέ μου άνθρωπε, που μου δειξες τι σημαίνει να μένεις όρθιος, και αξιοπρεπής μέσα σ’ ένα θεατρικό καράβι που έπιασε ξέρα.
Ομολογουμένως.. γελάσαμε.. ναι, υπάρχει και χιούμορ μέσα στον Αμλετ, και σε κάποια σημεία ήταν πετυχημένο. Αλλά...
Θα τ’ αφήσω στο «αλλά»... Οι δύο κυρίες τις παρέας... Απογοητεύτηκα από την κ. Ψάλτη (Γερτρούδη, μητέρα του Αμλετ), και όσο για την Οφηλία (Ευγενία Δημητροπούλου), ωραία... αλλά δεν εντυπωσιάστηκα. Και πως να εντυπωσιαστώ όταν συγνώμη κιόλας έχω στο μυαλό μου τουλάχιστον 5 πρώην και νυν συναδέλφους μου που θα μπορούσαν να κάνουν τουλάχιστον όσα έκανε επι σκηνής, αν όχι και καλύτερα. Παρ’ όλ’ αυτά νομίζω πως στο τέλος κι αυτή σώζεται, και αφήνει καλή εντύπωση στο θεατή. Ο θείος Κλαύδιος (Κακουρής) ήταν κακός. Ναι φωνάρα, ναι δυό μέτρα άντρας (σύμφωνα με τα όσα λέγανε πίσω μου κάτι κοπέλες) αλλά δε μπορεί να μου θυμάσαι να παίξεις στους δύο μονολόγους σου και στο υπόλοιπο να χαμε να λέγαμε; Κι εμένα μου μαθαίνουνε ότι αν δε σου βγαίνει επειδή δεν είσαι καλός, πάει να πει ότι είσαι βλάκας, και χάνεις ευκαιρίες. Τι να πω εγώ τώρα;
Για τον Αμλετ (Α. Χειλάκης) δε μίλησα ακόμα. Ναι φωνάρα, ναι κούκλος (σύμφωνα με τα όσα λέγανε μπροστά μου κάτι άλλες κοπέλες), ναι παίζει με τη φωτιά παίζοντας τον Αμλετ. Είχε ενδιαφέρον. Υπήρχαν σημεία που λειτούργησαν πολύ καλά. Επειδή όμως στα σημεία κρίνεται κανείς, υπήρχαν πολλά πολλά σημεία τα οποία απλά δεν υπήρχαν... Δεν ειπώθηκαν ποτέ... Δεν ακούστηκαν ποτέ... Δεν υπήρχαν. Α, και κόψτο αυτό το ρημάδι το μαλλί βρε πασά μου, ζαλιστήκαμε με τις φράντζες πέρα δώθε. Ωραίο δε λέω, αλλά... δε βολεύει!
Κακή παράσταση, λοιπόν. Με γεμάτο θέατρο, με κόσμο να χειροκροτεί όρθιος (για ποιο λόγο δε θα καταλάβω ποτέ), με υπέροχο σκηνικό και κουστούμια (αυτές οι μπότες ως το γόνατο πυροβολούσανε!!!), με ενδιαφέρουσα μουσική και σκηνοθετική άποψη...
Δεν εντυπωσιάστηκα. Και, γενικεύοντας το σχόλιο που έκανα πιο πάνω για τα της Οφηλίας, πως να εντυπωσιαστώ όταν στα πρώτα 15 λεπτά είχα στο μυαλό μου μια ολοκληρωμένη αντιπρόταση για το cast, αποτελούμενη μόνο και αποκλειστικά από ανθρώπους που ξέρω προσωπικά, και οι περισσότεροι ούτε καν τελειωμένοι απ’ τη σχολή, η οποία θα μπορούσε να παίξει αυτά που έβλεπα, τουλάχιστον τόσο «καλά» όσο τα έβλεπα... χθες το βράδυ (déjà vu πάλι, μήπως να το κοιτάξω;)...
Εύχομαι καλή συνέχεια σε όλους. Ηθοποιούς που έπαιξαν χτες, έχουν να παίξουν και σήμερα, και αύριο και στο μέλλον ελπίζω... Ηθοποιούς wannabe, μας περιμένουν πολλά του χρόνου... Αναγνώστες, καλό υπόλοιπο καλοκαίρι!!
Και όσο για το θέατρο... όπως λέει και η Οφηλία «ας με λυπηθούν γι’ αυτά που είδα... και γι’ αυτά που θα δω»...
Υ.Γ.: Α ρε Βάσω, που είσαι να δεις...
|
|
