πανθομολογούμενο ότι το μεγαλύτερο απόστημα, αυτό που ουσιαστικά έχει οδηγήσει την οικονομία του τόπου στο χείλος του γκρεμού και τα εκατομμύρια των Ελλήνων στην εξαθλίωση, είναι το αδίστακτο και αδηφάγο τραπεζικό κύκλωμα.
Η Ευρώπη στην παρούσα φάση και 20 χρόνια μετά την συμφωνία για την Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη δημιουργία του ευρώ, οδηγείται στη διάλυση γιατί κατά βάση είναι μια τραπεζικοκεντρική ένωση και τίποτα άλλο. Ούτε πολιτική, ούτε οικονομική, ούτε πολιτιστική ένωση. Αντίστοιχα, επιταχυντής της χρεοκοπίας της Ελλάδας δεν είναι μόνον το δημόσιο χρέος της ή η αδυναμία του πολιτικού και θεσμικού της συστήματος να την υπερασπιστούν. Είναι κατά βάση η μονομέρεια των συμφερόντων των ελληνικής ιδιοκτησίας τραπεζών, που για τίποτα άλλο δεν ενδιαφέρονται παρά μόνον για τα πρόσκαιρα ειδικά τους συμφέροντα, για να μην μιλήσουμε για τη πυραμίδα της Διοίκησης τους ή τους κύριους μετόχους τους, που ενδιαφέρονται μόνον για τα ατομικά τους συμφέροντα και τις ζώνες επιρροής τους στο σύστημα εξουσίας και διαχείρισης του και για τίποτα άλλο.
Στην λογική αυτή το να είναι υγιής η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τα κατά τόπους καταστήματα της στα κράτη-μέλη ή το ευρώ να είναι το πιό ισχυρό νόμισμα στον κόσμο, δεν σημαίνει τίποτα για τη συνοχή της, τη δημοσιονομική της δυνατότητα και πολύ περισσότερο για την ευημερία των λαών που την αποτελούν. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας και ο μέσος πολίτης βλέπει το εισόδημά του και το επίπεδο ευημερίας του να καταρρέουν, την ίδια στιγμή κατά την οποία το σύνολο των εγγυήσεων που το ελληνικό δημόσιο μπορούσε να εκδώσει έχουν διοχετευθεί στις τράπεζες, χωρίς να ληφθούν υπόψη οι ανάγκες των επιχειρήσεων και η ανάγκη ο κύκλος της οικονομίας που τροφοδοτείται απο την κατανάλωση να έχει κάποια δυνατότητα επιβίωσης.
Πώς οι τράπεζες οδηγούν την Ελλάδα σε χρεοκοπία
Στην Ελλάδα σήμερα με τις εγγυήσεις που έχουν δοθεί εξ’ ολοκλήρου στις τράπεζες, μπορεί η χώρα να χρεοκοπήσει και οι Ελληνες επίσης και οι τάχα ελληνικές τράπεζες να συνεχίζουν να διαπραγματευόνται την θέση τους στους πιστωτές και την επιβίωση των μετόχων τους και των διευθυντικών τους στελεχών. Φυσικά οι τραπεζίτες κάνουν λάθος, στην ατομικιστική τους αυτή προσέγγιση. Γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να υπάρξει τραπεζικό σύστημα χωρίς οικονομία, καταθέσεις, δάνεια και αποπληρωμή δανείων. Δεν μπορεί να υπάρξει τραπεζικό σύστημα σε χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του την ανάγκη των επενδύσεων και της αναπτυξιακής δυναμικής, προκειμένου και το ίδιο να ισχυροποιείται.
Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα όμως δεν κινείται σε αυτή την κατεύθυνση. Έχοντας θέσει υπό το έλεγχό του τους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις αλλά και τη συντριπτική πλειοψηφία των media, μέσω των δανείων χαράζει την πολιτική της χρεοκοπίας και της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, στη βάση συνταγών βραχυπρόθεσμων και ιστορικά απολύτως αποτυχημένων, που οδηγούν νοικοκυριά, επιχειρήσεις και στο τέλος και τις ίδιες τις ελληνικής ιδιοκτησίας τράπεζες στη χρεοκοπία και την εκποίηση.
Εάν οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν σοβαρές και συγκροτημένες και οι ελληνικές τράπεζες, που άλλοτε διαφήμιζαν τους εαυτούς τους ως ατμομηχανές της ανάπτυξης και «εθνικούς πρωταθλητές», με όραμα και πραγματικές και όχι ατομικές φιλοδοξίες, σήμερα η Ελλάδα δεν θα ήταν σε κατάσταση χρεοκοπίας και οι Ελληνες τραπεζίτες δε θα χαρακτηρίζονταν τοκογλύφοι ή «σαράφηδες». Φυσικά θα μιλούσαμε για μια άλλη πραγματικότητα, που δεν θα είχε καμμία σχέση με τη σημερινή. Και αντί για «κόκκινα» δάνεια και επιταγές θα προσβλέπαμε σε επενδυτικά πλάνα και επεκτεινόμενες, ανταγωνιστικές και διεθνώς ελληνικές επιχειρήσεις.
Το κρίσιμο ζήτημα για τους τραπεζίτες, που δεν έχουν λάβει σοβαρά υπόψη στο τέλος του καλοκαιριού, είναι ότι η χρεοκοπία της κοινωνίας και του μέσου νοικοκυριού όπως και εκείνη του συστήματος, θα στραφεί εναντίον τους. Οι κρίσιμες καταθέσεις, που τους διασφαλίζουν, μπορεί να «τραβηχτούν» σε ένδειξη διαμαρτυρίας απο τους πολίτες και τις επιχειρήσεις και οι εγγυήσεις να καταλήξουν «μπούμεραγκ» σε βάρος των κυρίων μετόχων και των διευθυντικών στελεχών των τραπεζών.
Το γεγονός ότι ο χρόνος των συγχωνέυσεων και της διεθνοποίησης των ελληνικών τραπεζών εξαντλείται ανεκμετάλλευτος, με το ελληνικό χρηματιστήριο να έχει καταρρεύσει, κάθε άλλο παρά προδιαθέτουν για μια θετική πορεία ανασυγκρότησης των τραπεζών. Μάλλον προκρίνουν την εκποίηση τους και αυτό φυσικά ουδόλως θα βλάψει τους καταθέτες, τις επιχειρήσεις και τελικά την εθνική οικονομία. Αντίθετα, το πλέον πιθανό είναι ότι το διεθνές τραπεζικό σύστημα εφόσον αποκτήσει βάση στην Ελλάδα, στη θέση του εγχώριου, θα καθοδηγήσει τις επενδύσεις, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, δίδοντας λύσεις στην ανασύνταξη της οικονομίας αντί της χωρίς όρια κερδοσκοπικής μανίας των ελλήνων τραπεζιτών και των υπηκόων τους.
|
|
