...πραγματοποιούνται συνεχείς έλεγχοι...
Το νέο άρθρο του FREDDO K CALDO...
Μόλις ανέβηκα στο 30. Όχι 30 πίεση. Νο. 30 γραμμή ΟΑΣΘ, Τριανδρία – Αποθήκη. Έχω στηθεί απέναντι απ’ τη μεσαία πόρτα, έχω το κίτρινο κάγκελο στη μέση, στο ένα χέρι τις πινακίδες του αμαξιού, και με το άλλο προσπαθώ να στηριχτώ στο μηχάνημα έκδοσης εισητηρίων...
ενώ ταυτόχρονα χωρίς να το θέλω έχω πάρει αγκαλιά μια νοικο-κυριούλα με στραβό πόδι και μπαστούνι ορθοπεδικό (ξέρετε αυτά που πιάνουν μέχρι τον αγκώνα) η οποία προσπαθεί να ισορροπήσει μια στη ζεστή αγκαλιά μου και μια στην πλάτη μιας άλλης νοικο-κυριούλας απέναντι.
Μην ανησυχείτε, οι πινακίδες πάρθηκαν νομίμως από μένα. Πως; Γύρισα σπίτι την ώρα που ο (Μ)ΠΑΟΚ κατέβαλε προσπάθειες να κερδίσει τον έγχρωμο δικέφαλο, κι είχα τη φαεινή ιδέα να κλέψω λίγη δόξα απ’ τον ενάρετο κόσμο της ομάδας της γειτονιάς μου, και πήγα και πάρκαρα ΣΤΗ ΜΕΣΗ της οδού Διογένους (εκεί στις καφετέριες). Πράγμα πολύ φυσιολογικό για κείνη την ώρα του αγώνα 8.30 με 11.00 αφού μέχρι το συντριβάνι πιο κάτω δημιουργείται κάθε φορά μια νησίδα αυτοκινήτων. Όταν λοιπόν πήγα να πάρω το αμάξι μου... ήταν η ώρα... μτβρ...
ε?...
μιατβρδ...
τι ???
ΜΙΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ!!! ΑΜΑΝ ΤΟ ΠΑ ΦΧΑΡΙΣΤΗΘΗΚΑΤΕ ΤΩΡΑ??? Η μόνη νησίδα που υπήρχε ήταν, το αμάξι μου... Και το περιπολικό απο πίσω... Αφού δε με πήγαν μέσα πάλι καλά. Πινακίδες, Δίπλωμα και Αδεια και 40ευρώ (20 πλήρωσα εγκαίρως) για δέκα μέρες. Νομίμως, λοιπόν, έπρεπε να παω να πάρω πίσω κι εγώ τα χαρτιά μου σήμερα.
«Παρακαλώ να ακυρώσετε τα εισητήριά σας. Πραγματοποιούνται συνεχείς έλεγχοι»
Καθώς βρισκόμουν λοιπόν με τις πινακίδες στο χέρι ακούω από δίπλα την εξής συνομιλία.
-Κάνε βρε πιο πέρα να περάσει η κυρία
-Ε που θέλετε να πάω κύριε;
-Αφου έχεις κλείσει το διάδρομο...
-Ωχου...
Για μια στιγμή καθάρισα τη σκέψη μου, και προσπάθησα ν’ αντιληφθώ τί είχα μπροστά μου. Δύο άνθρωποι. Ένας άντρας, μια γυναίκα. Και οι δύο είχαν ανέβει φορτωμένοι με σακούλες απ’ το LA. Ο κύριος προσπάθησε να επικοινωνήσει με την κυρία, για να την παρακινήσει να «πάει πιο πέρα» για να διευκολύνει μια άλλη κυρία να περάσει. Η κυρία εξέλαβε σωστά τον τόνο του κυρίου ως απότομο και επιτακτικό κι έτσι αντέδρασε με την ανάλογη δυσφορία. Στη συνέχεια ο κύριος έριξε στο τραπέζι το αδιάσειστο επιχείρημα – δεδομένο πως η κυρία είχε κλείσει το διάδρομο με την αφεντιά της και την πραμάτεια της, ενώ τελικά η κυρία ξεφούσκωσε ωσάν μπαλόνι από δυσαρέσκεια για το ότι κάποιος της είπε τι να κάνει.
Τί φταίει; Ο τρόπος ενός κυρίου, που ήταν όντως απότομος; Το γεγονός ότι στον ίδιο κύριο που τώρα ασχολήθηκε, πιο πριν είχε πάρει αρκετή ώρα να αντιληφθεί ότι έπρεπε να πάει πιο μέσα στο λεωφορείο γιατί ως συνήθως η πόρτα είχε μπουκώσει ενώ πιο πέρα οι επιβάτες ήταν ξαπλωμένοι; Το ότι πριν μιλήσει στην άγνωστη κυρία, δε φρόντισε να ελέγξει τον τόνο και τον τρόπο του; Το ότι η κυρία απάντησε ως γνήσιος Ελληνας πολίτης που κανείς δε θα του πει τι θα κάνει; Το ότι η κυρία όταν μπήκε στο λεωφορείο δε σκέφτηκε καν να τοποθετήσει τις σακούλες της σε μέρος που δε θα ενοχλούν;
Όχι... Φταίει η κυρία που προσπαθούσε να κάνει άλμα τριπλούν πάνω απ’ τα μαρούλια, τα φασολάκια και τους γιαρμάδες (τέτοια εποχή;;;) της κυρίας Α. Φταίει το ότι ΔΕ ΜΙΛΑΜΕ μεταξύ μας. Και όταν μιλάμε, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ότι μιλάμε. Το λεωφορείο είναι το αποκορύφωμα αυτής της τεράστιας έλλειψης που έχουμε ως άνθρωποι και ως συμ-πολίτες. Δε φροντίζει ο πίσω να πει στον μπροστινό «Συγνώμη θέλω να περάσω». Δε λέει αυτός που ζεσταίνεται «συγνώμη μπορείτε να ανόιξετε το παράθυρο;». Δε ζητά αυτός που είναι μακριά απ’ τον μπροστινό του «παρακαλώ μπορείτε να μου κόψετε ένα εισητήριο; Αν παρατηρήσετε πόσοι άνθρωποι στέκονται, κοιτούν τις πλάτες με ένα 50λεπτο και δύο 20λεπτα στο χέρι και φαίνονται τόσο ανήμποροι να επικοινωνήσουν με τους συνανθρώπους τους για να τους βοηθήσουν θα εκπλαγείτε.
Δε μιλάμε, γιατί έχουμε ξεχάσει. Πάει καιρός απ’ την τελευταία φορά του καθενός. Δε μιλάμε γιατί δεν μπορούμε. Δεν ξέρουμε πως να το κάνουμε. Δε θυμόμαστε πια. Πριν ανοίξει το στόμα, η σκέψη γεμίζει. Ποιος θα ναι αυτός; Τι θα μου πει; Θα με βοηθήσει; Θα μου φάει τα ψιλα; Θα μου φάει το εισητήριο; Θα με βρίσει; Θα μου φωνάξει; Θα ναι γνωστός κι αν ειναι θ’ αναγκαστώ να πιάσω κουβέντα τώρα που πάω στη δουλειά μου και δεν έχω καμία όρεξη; Θα μου κόψει το σωστό εισητήριο; Θα με κοροϊδέψει;... 10 σκέψεις σε κλάσματα δευτερολέπτου. Εχουμε κόψει και ράψει τον άγνωστο δίπλα μας, και τελικά μένουμε... με τα ψιλά στον αέρα.
«Παρακαλώ να ακυρώσετε τα εισητήριά σας πραγματοποιούνται συνεχείς έλεγχοι»
Δε μιλάμε ακόμα κι όταν πραγματικά έχουμε την ευκαιρία. Και μιλάμε για καλή ευκαιρία. Ευκαιρία να ρητορεύσουμε σε πολύ λαό, είμαστε και πιο ψηλά, μόνο το μικρόφωνο λείπει. Μιλάω ασφαλώς για τη στιγμή που κάνουμε το τελευταίο βήμα πριν κατέβουμε απ’ το λεωφορείο. Έχεις πατήσει το κουμπί έχει άναψει το stop, στέκεσαι πίσω απ’ τις ηλεκτρονικά ρυθμιζόμενες πόρτες και τσσσσσς... Sakissssssss. Ανοίγουν. Στέκεσαι στο χείλος της πόρτας, Και μπροστά σου... λαοοοοοος! Κλασικότατη εικόνα στις στάσεις όλης της χώρας, αφού οι άνθρωποι που θέλουν ν’ ανέβουν προφανώς έχουν μεγαλύτερη θέληση, τόση που δεν επιτρέπει στους επιβάτες που θέλουν, να αποβιβαστούν. Εκεί λοιπόν. Στο χείλος. Να πατήσεις το pause. Ναι πάρεις κι ένα μικρόφωνο αφού το θέλετε παλιο celebrities όλοι, και να ΜΙΛΗΣΕΙΣ. Να τους πεις. Τι;... Ό,τι αγαπάς... «Αγαπητοί μου συμπολίτες... Καλοί μου άνθρωποι που έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Θανάσης... Ελάτε να μιλήσουμε. Ελάτε να πούμε ο ένας στον άλλο ένα πράγμα. Όχι πολλά, ένα. Να χαμογελάσουμε ο ένας στον άλλο. Να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Κανένα νόημα στο να μαλώσουμε. Να φωνάξουμε, να μιλήσουμε άσχημα ο ένας στον άλλο. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Ας κοιτάξουμε μάτια... μας λείπει αυτό. Ας ακούσουμε τι μας λέει ο άνθρωπος που έχουμε απέναντί μας... μας λείπει κι αυτό. Ας ακουμπήσουμε ένα χέρι στον ώμο του διπλανού... απουσία και σ’ αυτό. ΑΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΧΩΡΟ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ... ΧΩΡΑΜΕ ΟΛΟΙ!»... «Α, και τώρα που θ’ ανεβείτε γεμίστε τους διαδρόμους πρώτα, μην παστώνεστε στις πόρτες... και να...»
«...ακυρώσετε τα εισητήριά σας. Πραγματοποιούνται συνεχείς έλεγχοι».
Κατέβηκα απ’ το λεωφορείο. Αλλά έχω ένα κενό μέσα μου. Γαμωτο... εγώ το ακύρωσα το εισητήριό μου... Αλλά ο έλεγχος... Δεν πραγματοποιήθηκε... Κρίμα κι ακουγόταν τόσο υποσχόμενη αυτή η μελιστάλαχτη γυναικεία φωνή... Αλλά ο έλεγχος... που είναι;... Δε... αν... ίσως αύριο... λες...;
|
|
