Ούτε που θυμάμαι πού γνωριστήκαμε. Θα κάπνιζε πούρο. Θα ήταν στο πλευρό της ο Θάνος. Θα δοκίμαζε από όλα τα πιάτα. Θα έπινε μικρές γουλιές κόκκινου κρασιού. Θα ρωτούσε να μάθει. Θα σημείωνε, ίσως. Δεν ξέρω γιατί αλλά την Μαρία δεν μπορώ να την σκεφθώ πουθενά αλλού παρά μόνο σε ένα τραπέζι. Με άσπρο κολλαριστό τραπεζομάντηλο. Ή και τάβλες σκέτες. Αρκεί να ήταν πάνω σε αστραφτερό πάτωμα. Και να υπάρχουν λουλούδια κοντά. Πρωινά όχι μαραμένα. Ήταν μεγάλη αρχόντισσα η Μαρία. Η μόνη γυναίκα στην Αθήνα, στον κόσμο όλο νομίζω, που ήξερε τόσα πολλά μυστικά. «Για σεντόνια Σταύρο μου θα πας εκεί». Τα συρτάρια μου είναι γεμάτα με τις συμβουλές της. Έκοβα τη σελίδα της στο BΗΜΑgazino και τη φύλαγα. Συμβουλές για το ξύρισμα, για το πότισμα, για το γυάλισμα των ασημικών. Θα γυάλιζα ποτέ ασημικά; Ποτέ. Αλλά όποιο θέμα και να έγραφε η Μαρία το αγαπούσες. Η γραφή της, σου μαλάκωνε τη ψυχή. Διάβαζες τις συνταγές της και χόρταινες. Σου σέρβιρε νερό στην αυλή της και νόμιζες ότι το έπινες από το ποτάμι.
Όταν ξεκινάγαμε το protagon της είπα να έρθει. Δεν ήρθε και δεν θυμάμαι να στεναχωρήθηκα για άλλον πιο πολύ. «Μωρέ Σταύρο μου θα γράφω αλλά δεν θέλω να φυλάς μια θέση». Έτσι της είχα πει. Ότι θα υπάρχει πάντα μια θέση που θα την περιμένει.
Όταν βγήκε από το νοσοκομείο – καλοκαίρι ακόμη – ανταλλάξαμε ξανά υποσχέσεις. «Η θέση σου σε περιμένει». «Ναι Σταύρο μου, λίγο ακόμη να ξεμπλέξω με αυτή την κωλοαρρώστια και θα κάνουμε πολλά πράγματα». Οι γιατροί της έδιναν έξι μήνες, εκείνη τους διπλασίασε. Τι άλλο να κάνει; Και τον θάνατο παραλίγο να λυγίσει. Η αρχόντισσα.
|
|
