«Όταν δεν δούλευε ως ναυτικός ο πατέρας μου πήγαινε στα σκουπίδια, έπαιρνε παλιοσίδερα, λάμπες και τα πουλούσε κάθε Κυριακή στα παλιατζίδικα, στο παζάρι στον Πειραιά. Ακόμη κι όταν ήμουν ηθοποιός και τους βοηθούσα οικονομικά με πολλά λεφτά, συνέχιζε να κάνει αυτή την δουλειά. Πολλοί φίλοι του πατέρα μου ήταν άστεγοι. Κοιμόντουσαν σπίτι μας όταν ήμουν μικρός. Ένας από αυτούς μάλιστα είχε πεθάνει από υπερβολική δόση μέσα στο σπίτι μας. Ήταν κολλητός του πατέρα μου. Το επόμενο πρωί τον πήγαν στο νεκροταφείο και τον έθαψε εκείνος». Αυτό δήλωσε ο δημοφιλής ηθοποιός στο Εγώ Weekly, ξετυλίγοντας τα τεφτέρια μιας ζωής που θυμίζει κινηματογραφική ταινία.
Εξηγώντας, ταυτόχρονα, από πόσο μικρός είδε την άλλη πλευρά της ζωης «Από πέντε ετών ο πατέρας μου, μου έδειξε τους ανθρώπους της πορνείας. Με είχε πάει θυμάμαι στην Τρούμπα για να μου δείξει ότι υπάρχει και αυτή η πλευρά της ζωής. Όπως πηγαίναμε επίσης στο τρελοκομείο. Παρότι ο ίδιος δεν είχε τσιγάρα, αγόραζε για να τα δώσει στους ασθενείς».
Τέλος, όσον αφορά το γιατί πήγε το 2002 στο Άγιο Όρος, εξηγεί «Αισθάνθηκα ερημιά. Κάποια στιγμή όλα έδειχναν να με εγκαταλείπουν. Δεν υπήρχε ακόμα και ο Θεός, ακόμα και η απελπισία. Ήταν λίγο πριν πεθάνει ο πατέρας μου. Τότε πήγα στο Άγιο Όρος. Είχα πολλές δουλειές, πολλά προβλήματα, μεγάλες αναταραχές στη ζωή μου. Έφυγα από το σπίτι που έμενα με τη Μαρία δεκαπέντε χρόνια, όταν ο Αλκιβιάδης ήταν μικρός. Δεν ήξερα αν είμαι το σωστό πρότυπο πατέρα, επειδή ήμουν δυστυχισμένος. Έβλεπα τον πατέρα μου να καταρρέει, τον αδελφό μου να χάνει τον δρόμο του στο σχολείο. Όλοι προσδοκούσαμε να συμβεί κάτι να σταματήσει το κακό, που ήρθε αργότερα με το θάνατο του πατέρα μου και διάφορα άλλα γεγονότα. Δεν πίστευα πια στη ζωή μου. Είχα αρχίσει να αυτοκαταστρέφομαι για να βρω νόημα. Όλα γκρεμιζόντουσαν. Όσα είχαν νόημα μέχρι τότε στη ζωή μου, έπαψαν να έχουν».
aniwthoi
|
|
