“… δε μου αρέσουν τα finale …“

Nέο άρθρο: "Caldo και Freddo γωνία"

(…πόση ώρα μπορεί να καθήσει κάποιος με τα χέρια στο πληκτρολόγιο;)
…
το πα δυνατά αυτό, ε;.. για νααα… ανασκουμπωθούμε… (χα, ο όφice δεν αναγνωρίζει το «ανασκουμπωθούμε» και μου το υπογράμμισε κόκκινο..)

Μετά από καιρό, είπα να πιάσω την πέννα μου, που είναι τόσο αόρατη όσο και το ουράνιο τόξο μια λιόλουστη μέρα, και να γράψω. Μου πήρε καιρό, αυτή τη φορά όχι γιατί δεν είχα να πω. Μάλλον γιατί δεν έβρισκα το χωροχρόνο να κάτσω απέναντι από 17 ίντσες και να δω τις σκέψεις μου να γίνονται, μέσω δυαδικού συστήματος, γράμματα. Για να δούμε, λοιπόν, τι θα βγει σήμερα…

πρέπει να ‘μαι προσεκτικός, 17 ίντσες ειν’ αυτές, άμα βαρεθούνε την έβαψα. Κολάρο 17 ιντσών δε το λες και fashion symbol.

Δε μ’ αρέσουν τα finale, το κλείσιμο του κύκλου, το τέλος του δρόμου, η λευκή σκόνη που η ρημάδα πάντα θα πέφτει στο κάτω δοχείο πριν εξηγήσεις στον ηλίθιο που σου βάλανε στην ομάδα την τελευταία κάρτα του taboo…

Συμπαθάτε με, 25 χρονών είμαι.. Θα λεγε κανείς (ο κανείς μπορώ να ‘μαι κι εγώ που το λέω στον εαυτό μου), ότι ακόμη δε συνήθισα τα finale. «Νιός είσαι βρε παιδί μου, πόσους κύκλους έκλεισες για ν’ ανοίξεις καινούριους;»

Ενσταση κ. Πρόεδρε.. βλέπετε, για όσους τυχόν δεν το ξέρουν, ως γνήσιος ελβετικός σουγιάς, απ’ τα διάφορα πράματα που έχω κάνει στη μικρή μεχρι τώρα ζωή μου, ένα ήταν να γίνω (και) ηθοποιός. Και ο ηθοποιός ζει ένα finale κάθε φορά που παίζει. Κάθε φορά που πέφτει (ή όχι, μην παίρνουμε κι αέρα) το χειροκρότημα. Αμέσως μετά, περνάνε κάποια λεπτά ή και αρκετή ώρα, που πρέπει να ξοδέψεις, για να συμφιλιωθείς με το γεγονός πως.. αυτό ήταν.. πέρασε! Τέλειωσε! Εφυγε! Κι αυτή η ρημάδα η στιγμή μετά το τέλος, έχει κάθε μέρα το δικό της σουξέ… και είναι πλατινένιο!

Τώρα που είπα «εφυγε»… η λέξη αυτή μου θύμισε το πιο μακάβριο finale. Αυτό του θανάτου. Σόρρυ που σας καρβουνιάζω την ψυχή, αλλά δε θα μπορούσε να λείπει τούτο το τέλος απ’ τις σκέψεις μου. Φοβάμαι το θάνατο. Βέβαια το να λέω «φοβάμαι το θάνατο» μοιάζει σαν κάποιος να είναι 30^ος στην ουρά της εφορίας, να χει άλλους 30 πίσω του και να αλαλάζει «εεε… συγνώμη… εγω βιάζομαι!»… Σώπα!..
Δε θα επεκταθώ, αφενός γιατί τελευταία έχει γίνει τσι μοδώς η συνεχής πληροφόρηση για το ποιος πήδηξε απ’ το παράθυρο, κρεμάστηκε, ή τον βρήκαν οι 7 πληγές του φαραώ κι οι ξαδέρφες τους μαζί και δε θέλω να ανακυκλώνω αυτά τα «νέα» (πράγμα που θεωρώ εμετικό), αφετέρου γιατί δε γίνεται να περάσουμε μωβ κορδέλες στο blog για την αφεντιά μου επειδή με πιάσανε τα υπαρξιακά. Δε μας πάει (είπε το αφεντικό)… ΤΕΛΟΣ!

Πρόσφατα έζησα άλλο ένα finale. Δεν είχε πυροτεχνήματα. Ούτε μεγάλες ερμηνείες. Σίγουρα δεν είχε χειροκρότημα. Δεν ήταν φαντασμαγορικό. Μάλλον για τους γύρω, γνωστούς και φίλους ήταν. γιατί κανείς δεν έδειχνε να το πιστεύει. Για μένα πάλι ήταν solo. Solo piano (… ο ελβετικός σουγιάς που λέγαμε…). Κι απ’ ό,τι φαίνεται είναι το καλύτερο που έχω παίξει ποτέ. Μιλάμε γράφω! Τα δάχτυλά μου κυλάνε πάνω στα πλήκτρα με τρόπο όχι πάντα λογικό, όχι πάντα αναμενόμενο αλλά σίγουρα με δεξιοτεχνία Στέλιου Παρλιάρου όταν χτυπάει τη βάση για τη Sorrentina. Φυσικά υπάρχουν άνθρωποι, ένας κι ένας, που εκεί που φαλτσάρω μου κρατάνε δεύτερες, και ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί και κάνουν το έργο σονάτα περιωπής (ή περι-ακοής… περιορέξεως κολοκυθόπιτα!) γιατί αν έμενα μόνος μου, απ’ τα φάλτσα θα ‘ρχόταν ένα Πι κεφαλαίο και θα κολλούσε στο σόλο… Οπότε…

ΦΥΓΕ μωρη κωΛΟμυγα απ’ την οθόνη!! Νισάφι πια, έρχεται, κάθεται περιφέρεται πάνω απ’ τα γραπτά μου. Μπαίνει ανάμεσα σ’ εμένα και τις σκέψεις μου!.. Τις μύγες… δεν τις τραβάει το σκατό;;… ωχ…

…τσούκου… σόρρυ παιδιά… δε μ’ αρέσουν τα φινάλε. Δεν τα χω συνηθίσει και ούτε θα τα συνηθίσω ποτέ. Ναι ξέρω αν δεν κλείσει ένας κύκλος, δε θ’ ανοίξει ο επόμενος, σωστό. Μόλις όμως πιάσεις την αρχή της νέας κλωστής, λίγο πριν φύγεις απ’ τη σκηνή, πάντα… πάντα κοιτάς! Πάντα ρίχνεις μια κλεφτή ματιά πίσω. Κι εκεί αχνοφαίνεται η κομμένη κλωστή του πριν. Των προηγούμενων finale. Αφήνουν πάντα κάτι. Και αυτό το κάτι οι περισσότεροι άνθρωποι αν κάναμε γκάλοπ, ή έξιτ μπώλ που λένε, θα ρίχνανε μες στο μπωλ χαρτάκια που θα ονομάζανε το κάτι: στάχτες, πληγές, αποκαΐδια, δαρμένους, γδαρμένους, απωθημένα, απομεινάρια… τίποτα δεν ακόυγεται καλά στ’ αυτί!

Κι άιντε τώρα να κάνω finale – που δε με αρέσει – στο άρθρο. Άιντε τώρα να βάλω το «ο» στο «τ» για να γίνει ουδέτερο… Ένα πράγμα το σώζει… Η ανάμνηση. Ναι, αυτό ακούγεται κάπως καλύτερα στ’ αυτί. Μπαίνει πιο έυκολα, και ηρεμεί το μυαλό. Έτσι θα κάνω finale σημερινά scripta που θα manent από τούδε και στο εξής. Θα θυμάμαι πως γράφτηκε, θα θυμάμαι τη μουσική που έπαιζε από πίσω, τη σκατόμυγα, το πιάσιμο στην πλάτη μου, το μούδιασμα στα μάτια… Έτσι…

Υ.γ 1: …είπα στον εαυτό μου πριν ξεκινήσω δε θα το κάνω συναισθηματικό το άρθρο… δεν είμαι πολύ σίγουρος αν τα κατάφερα… Θα το καταλάβω απ’ τα εκ των υστέρων βρισίδια του Κώστα, του Αλέξανδρου και του Δημήτρη όταν το διαβάσουν. Αν είναι λίγα, τότε τα κατάφερα…

Υ.γ. 2: …ευχαριστώ τον αδερφό μου που μου πήρε δώρο το «Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά» του Α. Κορτώ (ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!!! Γαμεί!) και μ’ έφερε πάλι σ’ επαφή με το Δίδυμο μέσα μου, που είναι και συγγραφέας καλός (δεν το λέω εγώ, η Πατέρα μας το λέει)!

frappedoupoli.blogspot.gr

Aν σου άρεσε κάνε LIKE..

Follow @frappedoupoli