Πως
γίνεται να γράφω για τη frappedoupoli
όταν βρίσκομαι σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς;
Για όσους διάβασαν τα δύο αρθράκια τα
οποία γεννήθηκαν (πως τα λετε, πως τα λετε...) πάνω στ’ αεροπλάνο, το σημερινό
το μαστορεύω (ενα δάκρυ κυλά στο μάγουλο...) στο τρένο.
Πρωτ’
απ’ όλα, Α’ θέση. Τρίχες. Μέχρι ν’ ανακαλύψεις το λευγέ κάτω απ’ τη θέση που
την ξαπλώνει, είναι χαμένα λεφτά. Το κανα για δοκιμή μια φορά, πραγματικά δε
βλέπω το λόγο να το ξανακάνω. Εκτός αν καταφέρω να κοιμηθώ αυτή τη φορά. Εκεί
μπορεί ν’ αλλάξω γνώμη.
Ασφαλώς
το θέμα των ημερών είναι το κλείσιμο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης.
Της ονομαζόμενης και δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Αφού το «κρατική» έφτασε μετά
από χρόνια να παραπέμπει εύκολα κι αυτόματα σε «κατευθυνόμενη».
Τις
τελευταίες μέρες βρέθηκα στην Αθήνα. Δεν πήγα ομολογώ στη μάζωξη στην Αγία
Παρασκευή. Παρ’ όλ’ αυτά άνοιξα τ’ αυτάκια μου, τα οποία λειτουργούν και ως
ραντάρ, όπως επίσης μπορούν να λειτουργήσουν και αυτόνομα, το ένα σε κουβέντα
αριστερά το άλλο σε τραπέζι δεξιά. Ακουσα φίλους μου που πήγαν εκεί, ν’
ανατριχιάζουν στο άκουσμα του «αξιον εστί», να δηλώνουν τη θλίψη τους για την
κατάλυση της δημοκρατικής διαδικασίας, όπως χαρακτήρισαν τον τελευταίο χειρισμό
με την ΕΡΤ, και είδα την ειλικρινή τους διάθεση να στηρίξουν... όποιον
τελοσπάντων στηρίζει κανείς με το να βρίσκεται έξω από την ιδιοκτησία του
Υπουργείου Οικονομικών πια.
Το
άλλο μου αυτί ταυτοχρόνως, πιάνει Αθηναίους πολίτες, σε διαφορετικές στιγμές,
χωρίς να έχουν σχέση μεταξύ τους, να λένε λόγια τύπου «μέσα στην εβδομάδα θα
ησυχάσουν όλοι...». «Όλοι αυτοί που βρίσκονται εκεί έξω, είναι αυτοί που τόσα
χρόνια έτρωγαν απ’ την ΕΡΤ...». «Πολύ καλά κάνανε και το κλείσανε το μπ...έλο,
δεν υπήρχε άλλος τρόπος...».
Δεν
ξέρω πόση σημασία έχει να πω, πως κατα τη γνώμη μου, υπήρχε άλλος τρόπος εξορθολογισμού, με
ανοιχτές συχνότητες και χωρίς λεονταρισμούς του χειρίστου είδους από μια
κυβέρνηση που παλεύει με τα συμπλέγματά της. Οι Αγγλοι λένε “where there’s
a will, there’s a way”. Κι
εδώ ασφαλώς αμφισβητείται και η θέληση, και ο τρόπος.
Μεγαλύτερη
σημασία έχει το γεγονός πως για ακόμη μια φορα, ο κόσμος εμφανίζεται
διχασμένος. Ασφαλώς ποτέ και πουθενά δεν περιμένουμε να συσπειρωθούν
εκατομμύρια άνθρωποι πίσω από μία αντίληψη, αφού η έννοια της αντίληψης των
πραγμάτων, είναι τόσο συγκεκριμένη, όσο η συχνότητα που το 30 περνάει απ’ τη
στάση.
Μέσα
σ’ αυτές τις περιστάσεις, με τον κόσμο να στηρίζει την αντίδραση και το άνοιγμα
των πομπών, αλλά την ίδια στιγμή να σφίγγει κρυφά τις χούφτες του διαβάζοντας
τη μισθοδοσία της ΕΡΤ και να σιγολέει λόγια «γαλλικά», απόκρυφα και ανίερα, είναι
φανερό πως όλη αυτή η διαμαρτυρία έχει ένα και μοναδικό πυρήνα. Τον προσωπικό
φόβο. Αυτό που τόσα χρόνια στην κρίση περιγράφουμε ως «μήπως συμβεί και σ’
εμένα», θέριεψε, βρυχήθηκε κι έδειξε τα δόντια του πολύ ξεκάθαρα, χωρίς
περιστροφές, κάνοντας το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης την αφορμή να
εκφραστεί ο φόβος για το «επόμενο».
Πάντα
λέω πως ό,τι μάθαμε στα βιβλία ως ιστορικά γεγονότα, σημαντικές καμπές της
ανθρωπότητας, οι άνθρωποι που τα ζούσαν, τότε, εκεί, τη στιγμή που συνέβαιναν
τα έβλεπαν αλλιώς. Ισως επειδή συνέβαιναν κάτω απ’ τα πόδια τους, την ώρα που
έπρεπε να πάνε στη δουλειά, να πάρουν το ψωμί της μέρας, να φροντίσουν το παιδί
τους, να τηλεφωνήσουν, να πιουν καφέ, να κάνουν ένα τσιγάρο. Κάτι μου λέει πως
κι εμείς ζούμε μια καμπή της ιστορίας και ως ένα σημείο είναι λογικό να μη
μπορούμε να εξηγήσουμε τα πάντα. Να μην μπορούμε να ερμηνεύσουμε ή να
προετοιμαστούμε για κάθε επόμενη στροφή. Όταν κολυμπάς σπάνια κοιτάς μπροστά.
Γιατί πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να πάρεις ανάσα και να ξαναβουτήξεις...
Εισπνοή...
εκπνοή...
Δ.
Υ.γ.:
τ’ αυτιά μου είναι ΕΝΤΕΛΩΣ άχρηστα μέσα σε κλαμπ με δυνατή μουσική... είναι
πολύ πιθανό να έχω απαντήσει ως γνήσιο παιδί της Colgate και κουνώντας καταφατικά το κεφάλι,
σε σχόλια του στυλ «είσαι παπάρας», «γιατί ντύθηκες έτσι;» ή «orea vizia»...
|
|
