Υπάρχουν ενδείξεις ότι ο καφές προήλθε από τα οροπέδια της κεντρικής Αιθιοπίας, αρκετές χιλιάδες πόδια πάνω από τη θάλασσα. Η λέξη qahwa, από την οποία προέκυψε και η ονομασία «καφές», βρέθηκε γραμμένη σε πλάκες λάσπης που χρονολογούνται πολλούς αιώνες προ Χριστού...
Οι καρποί του, που είναι σαν μούρα, αποτελούσαν τροφή για τους ανθρώπους των διαφόρων ντόπιων φυλών.
Ένας από τους πιο παλιούς θρύλους για το πώς ο καφές έγινε ρόφημα, αναφέρεται σε έναν νεαρό γιδοβοσκό στην Αιθιοπία, τον Καλδή γύρω στα 650 μ.Χ., ο οποίος παρατήρησε ότι το κοπάδι του έτρωγε ένα συγκεκριμένο είδος μούρων που έκανε τα ζώα ιδιαίτερα ζωηρά. Όταν αποφάσισε να δοκιμάσει κι εκείνος αυτά τα μούρα, είδε ότι δεν ένιωθε πια νύστα. Ο Ακούμπα ένας μορφωμένος άντρας από την πόλη παρατήρησε την αλλαγή αυτή στον Καλδή και το κοπάδι του, δοκίμασε κι αυτός τα μούρα αυτά και τα πήρε μαζί του στην πόλη όπουτα ανακάτεψε με ποτά μέσα στο μοναστήρι του.
Όταν οι μοναχοί δοκίμασαν το ρόφημα αυτό, δυσαρεστήθηκαν από την πικρή του γεύση και το πέταξαν στη φωτιά. Σύντομα όμως άρχισε να αναδύεται ένα υπέροχο άρωμα. Οι μοναχοί πήραν τους ψημένους καρπούς και δημιούργησαν ένα αφέψημα, το οποίο και θεώρησαν θεόσταλτο, διότι τους βοηθούσε να μείνουν ξύπνιοι την νύχτα. Έτσι ο καφές διαδόθηκε σε άλλα μοναστήρια και σε άλλες πόλεις και ο Ακούμπα έγινε ένας πολύ πλούσιος άντρας. Κανείς βέβαια δεν ξέρει τι απέγινε ο μικρός βοσκός.
Άλλος μύθος αναφέρει ότι ο Αρχάγγελος Γαβριήλ έφερε το σκουρόχρωμο ελιξίριο στον ετοιμοθάνατο προφήτη Μωάμεθ. Χάρη στην θεϊκή δύναμη που του έδωσε αυτό το ποτό, ο Μωάμεθ ξαναβρήκε τις δυνάμεις του, μάζεψε 40 καβαλάρηδες και ξεκίνησε να δημιουργήσει την μεγαλύτερη Ισλαμική αυτοκρατορία στην Ιστορία.
Για να επιστρέψουμε όμως σε ό,τι γνωρίζουμε από γεγονότα, την αρχή οι Άραβες έφτιαχναν τον καφέ από πράσινους άψητους κόκκους, κάνοντάς τον περισσότερο σαν τσάι. Μέχρι τα τέλη του 13ου αιώνα καθιέρωσαν το καβούρδισμα και το άλεσμα των σπόρων του καφέ, παρασκευάζοντας έτσι το ρόφημα όπως περίπου το γνωρίζουμε.
Κατά την Ισλαμική επέκταση ο καφές έφτασε μέχρι την Τουρκία μέσω της Ερυθράς Θάλασσας, και προχώρησε μέχρι την Ισπανία ακόμα και την Βόρεια Αφρική. Μέχρι τον 13ο αιώνα οι θρησκευτικές και ιατρικές χρήσεις του καφέ έγιναν γνωστές από την Μέκκα και την Μεδίνα έως την Περσία και τη Συρία.
Ένας λόγος για την τόσο μεγάλη διάδοση του καφέ στον μουσουλμανικό κόσμο, είναι ότι με τις αναζωογονητικές του ιδιότητες μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν σαν υποκατάστατο του κρασιού, που ως γνωστόν απαγορεύεται στον Μωαμεθανισμό. Άλλωστε και η λέξη qahwa, που παραφράστηκε μετά για να δώσει την ονομασία του καφέ, αρχικά σήμαινε «κρασί του κόκκου».
Από την Υεμένη όπου καλλιεργούσαν τον καφέ, η χρήση του εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Αραβική χερσόνησο και αργότερα μέσω της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς την Τουρκία. Τα πρώτα καφενεία άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στην Δαμασκό και το Χαλέπι το 1530 και 1532.
Επίσης λέγεται ότι οι Άραβες προστάτευαν τους κόκκους για να μην διαδοθεί η καλλιέργειά του σε άλλα μουσουλμανικά έθνη. Παρά όμως τις τεράστιες προσπάθειες που έκαναν για να διατηρήσουν τον έλεγχο του καφέ, οι κόκκοι μεταφέρθηκαν λαθραία στην Ινδία γύρω στο 1650. Εκεί ξεκίνησε η καλλιέργειά τους στους λόφους της Ινδίας όπου και άνθισε. Από εκεί οι Ολλανδοί άρχισαν την καλλιέργειά του στο Ινδονησιακό αρχιπέλαγος.
Αργότερα γύρω στο 1714, οι Ολλανδοί δώρισαν έναν θάμνο καφέ στον Λουδοβίκο XIV, τον οποίο ο βασιλιάς κράτησε καλά φυλαγμένο σε ένα θερμοκήπιο. Όταν όμως τον είδε ένας Γάλλος αξιωματικός του ναυτικού, έκλεψε λίγους σπόρους και τους μετέφερε στην Μαρτινίκα. Μέσα σε 50 χρόνια τα επίσημα αρχεία κατέγραψαν 19 εκατομμύρια δέντρα καφέ στην Μαρτινίκα.
Όμως ο καφές ήρθε στην Ευρώπη και από άλλο δρόμο. Όταν οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να σταματήσουν την πολιορκία της Βιέννης το 1683, εγκατέλειψαν πίσω τους 500 σάκους καφέ. Μία έξυπνη Πολωνέζα τους αξιοποίησε και άνοιξε το πρώτο καφενείο. Ο καφές έγινε η συνήθεια της μεσαίας ευρωπαϊκής τάξης και μικρά καφενεία άρχισαν να ξεφυτρώνουν παντού. Έγινε το ρόφημα με το οποίο τα μεγαλύτερα, σπουδαιότερα αλλά και καθημερινά και απλά ζητήματα μπορούσαν να συζητηθούν. Ο λεγόμενος «μπαρίστα» ήταν αυτός που έκανε την παρασκευή του καφέ ως επάγγελμα, ο μπάρμαν του καφέ.
Το μεγάλο αυτό κύμα που δημιούργησε ο καφές έφερε και τα …παράπλευρα επαγγέλματα. Οι γυναίκες που διάβαζαν το φλιτζάνι έγιναν γνωστές για τη δυνατότητά τους να συμβουλεύσουν τον κόσμο. Στη Δυτική Ευρώπη οι πρώτοι «μάντεις» του φλιτζανιού εμφανίστηκαν στη Γαλλία και στη Γερμανία. Όμως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κοντύτερα στην ανατολή, όπως τα Βαλκάνια, η παράδοση αυτή υπήρχε πολύ νωρίτερα. Η τέχνη του διαβάσματος του καφέ αναφέρεται σε διάφορα λογοτεχνικά κείμενα του καιρού εκείνου. Τελικά όμως απέκτησε και αρνητική δημοσιότητα, με αποτέλεσμα να εκδοθούν μέχρι και επίσημες ανακοινώσεις για την απαγόρευσή του. Πράγμα που δεν πέτυχε, αν κρίνουμε από το πώς έχει επιζήσει μέχρι τις μέρες μας αυτή η τέχνη.
Μερικά αξιοπερίεργα για τον καφέ
Οι Τούρκοι υποστήριζαν ότι ο καφές είναι αφροδισιακό ρόφημα. Πίνοντάς το οι άντρες κρατούσαν τις γυναίκες τους ευχαριστημένες, αφού αν ο σύζυγος δεν είναι επαρκής στα συζυγικά του καθήκοντα αυτό αποτελεί στο μουσουλμανικό δίκαιο λόγο διαζυγίου για τη γυναίκα. Τον έπιναν επίσης οι γυναίκες για να ανακουφίζονται από τους πόνους της περιόδου.
Οι Άραβες έπιναν τόσο πολύ καφέ που η χριστιανική εκκλησία ονόμασε τον καφέ «μαύρο αφέψημα της κολάσεως». Άρεσε όμως τόσο πολύ στον Πάπα Κλήμη τον 8ο που τον βάφτισε ως χριστιανικό, λέγοντας ότι είναι πολύ νόστιμος για να τον απολαμβάνουν μόνο οι άπιστοι.
Το πρώτο καφενείο άνοιξε στην Αγγλία το 1652 και ο καφές πωλούταν για μία δεκάρα.
Το 1901 η Δρ Sartori Kato από την Ιαπωνία παρουσίασε την πρώτη διαλυτή σκόνη καφέ.
Το 1938 πρωτοεμφανίστηκε ο στιγμιαίος καφές.
Ο καφές έγινε το πολιτιστικό ποτό στην Αμερική στο Boston Tea Party το 1773, όπου οι Αμερικανοί επαναστάτησαν κατά του φόρου κατανάλωσης τσαγιού που επέβαλε το Βασιλιάς Γεώργιος και το Κογκρέσο κήρυξε τον καφέ ως το επίσημο εθνικό ποτό.
Πηγή: myastro.gr
|
|
