Νικολίνα Σ. Γκιουρτζή
«Πώς μαθαίνεις να κολυμπάς;
Κάνεις λάθη, έτσι δεν είναι; Και τι συμβαίνει; Κάνεις κι άλλα λάθη, κι
έχεις κάνει όλα τα λάθη που θα μπορούσες να κάνεις χωρίς να πνιγείς-και κάποια
από αυτά τα λάθη, τα έχεις επαναλάβει πολλές φορές-και τι διαπιστώνεις; Ότι
μπορείς να κολυμπήσεις; Η ζωή είναι το ίδιο όπως όταν μαθαίνεις να κολυμπάς! Μη
φοβάσαι να κάνεις λάθη, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μάθεις να ζεις!» ‘Αλφρεντ Άντλερ
Πολλές φορές αναρωτιέσαι πως
θα ήταν το παρόν σου αν κάποια γεγονότα ή εμπειρίες του παρελθόντος ήταν
διαφορετικά. Συνήθως μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς τους τρόπους που θα
μπορούσες να τα αλλάξεις ή ακόμη και να μη προβείς στην πραγμάτωσή τους. Νοερά το
μυαλό μπαίνει σε δρόμους παρελθοντικούς. Η σκέψη του να είχες χειριστεί αλλιώς
καταστάσεις, όπως μια αποτυχία στο εργασιακό περιβάλλον ή και μια διαπροσωπική
σου σχέση, σε κάνει να πιστεύεις πως το παρόν σου θα ήταν σαφώς πολύ καλύτερο.
Σκεπτόμενος τα λάθη σου με
τρόπο επικριτικό και δεικτικό και βιώνοντας συναισθήματα απογοήτευσης, πικρίας
και νοσταλγίας, γι’ αυτό που θα μπορούσε να είχε συμβεί, τότε οδηγείς τον εαυτό
σου σε έναν εξαιρετικά μεγάλο κίνδυνο, να χάσεις όχι μόνο το παρόν σου αλλά και
την επιθυμία επίτευξης νέων στόχων για το μέλλον.
Αντίθετα, πίσω από όλη αυτή
την επίφοβη και ψυχοφθόρα διαδικασία υποκρύπτονται και οι θετικές πτυχές. Μέσω της
μετάνοιας για το παρελθόν, το άτομο αποκτά την ικανότητα της αυτοεπίγνωσης, που
τον βοηθά να διαχειρίζεται, ίσως πιο εποικοδομητικά, τις αντιδράσεις του. Επιπλέον,
εκτός του ότι κατανοεί καλύτερα πλέον την πνευματική του κατάσταση, αρχίζει να
ανακαλύπτει νέους δρόμους για την προσωπική του βελτίωση. Επομένως, το
συναίσθημα της μετάνοιας, που προκαλεί η θύμηση ενός από τα λάθη του παρελθόντος,
καταλήγει σε μια λειτουργική απόφανση για τη ζωή μας. Βέβαια, ας μη ξεχνάμε πως
η υπερβολική αποδοκιμασία των παρελθοντικών μας πράξεων, οδηγεί, αν όχι πάντα, τις
περισσότερες φορές σε ΄΄καταστροφικές΄΄ συνέπειες για την εσωτερική μας ισορροπία
και ηρεμία. Το πιο σύνηθες φαινόμενο είναι η στατικότητα αντί της δημιουργικής και
παραγωγικής δράσης.
Πως θα μπορούσαμε να συμφιλιωθούμε με τα λάθη μας?
Α) Το πρώτο βήμα είναι σίγουρα η κατανόηση της
ανθρώπινης φύσης όλων των λαθών μας. Υπάρχουν λάθη με διαφορετικής σημασίας επιπτώσεις
που επιβαρύνουν ιδιαίτερα τον κάθε άνθρωπο. Όλοι όμως κάνουμε λάθος
επιλογές-λάθη-πράξεις, που είναι αδύνατο να αποφύγουμε. Προσπαθούμε έτσι να
συνειδητοποιήσουμε πως είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να μάθουμε.
Β) Το να κατηγορούμε τον εαυτό μας και να τον
τιμωρούμε για τα παραπτώματά μας θα μπορούσε να αντικατασταθεί με μια αλλαγή
στον τρόπο σκέψης, συνηθειών και συμπεριφοράς. Οικειοποιώντας μέσα μας τη
μετάνοια, αυτόματα οδηγούμαστε στη διαδικασία της αυτό-βελτίωσης και αυτό-συγχώρεσης,
που θα μας βοηθήσουν να δούμε τα πράγματα με άλλη οπτική και να συνεχίσουμε το
από δω και πέρα έργο μας.
Γ) Αναγνωρίζοντας τα λάθη μας γινόμαστε
καλύτεροι. Όταν τη θέση της μετάνοιας παίρνει η αλλαγή, τότε ο άνθρωπος
εξυψώνεται, ξεκαθαρίζει τους στόχους και τις αξίες του και δε <<βουλιάζει>>
στην απογοήτευση.
Δ) Το παρελθόν δεν αλλάζει όσο και να
μετανιώνει κανείς. Αντί να χάνεις χρόνο σου προσπαθώντας να λύσεις όλα αυτά που
είτε έγιναν λάθος ή δεν έγιναν καθόλου, επικεντρώσου στην καλυτέρευση της παρούσας
ζωής σου. Κάθε μας απόφαση, άλλωστε, συνεπάγεται ένα ΄΄ναι΄΄ και ένα ΄΄όχι΄΄. Αποφασίζοντας
να επιλέξουμε κάτι, πάντα διαλέγουμε το ένα πράγμα αφήνοντας πίσω μας κάτι άλλο.
Ε) Απόλαυσε το παρόν σου κάνοντας την κάθε
σου μέρα σημαντική. Προσπάθησε να αναπληρώσεις το χαμένο χρόνο των <<λάθος>>
επιλογών, κάνοντας πράγματα που σε ικανοποιούν. Μη ξεχνάς να απολαμβάνεις το
εδώ και τώρα και τα συναισθήματα εφορίας που σου δίνουν <<τα σωστά
σου>>, διότι ακόμη και αν κουβαλάς λάθη, έχεις στη ζωή σου πράγματα που έχεις
συνειδητά επιλέξει και δε μετανιώνεις γιατί έχεις τη σιγουριά ότι είναι σωστά.
|
|
