Ροζέ κρασί στο ποτήρι, και Daft Punk – Get lucky σαν μουσικό χαλί…
Όχι, το λέω για να προειδοποιήσω.
Να ‘μαι εντάξει εξ αρχής. Γιατί σου λέει ο αναγνώστης, με ροζέ κρασί και get lucky αποκλείεται να ξέρει τι γράφει
αυτός. Οπότε οι καλοί μου λογαριασμοί μας κάνουν καλούς φίλους.
Τι κάνετεεεεεε; Περάσατε καλά; Ένα
Πάσχα καιρό έχω να σας τα πω, αλλά νομίζω ότι και οι πιο (χαζεμένοι… σίγουρα
για να ναι=) φανατικοί κάνατε την καρδιά σας πέτρα, νταμάρι, αΝΓΚωνάρι και μου
δώκατε μια άδεια διαρκείας. Καιρός όμως να επιστρέψουμε στα scripta μπας και βγάλουμε καμιάΝ άκρη!
Παιδιά πολύ φαί. Ευτυχώς όχι
άσχημο φαί φέτος, αλλά μπόλικο. Πως τα κατάφερα όμως, την Κυριακή του Πάσχα,
νομίζω έφαγα ακριβώωωωως όσο χωράει το στομάχι μου. Λες και το χα μετρημένο το
κατσίκι, το λουκάνικο, το παντσέτο, το κοψίδι, τ’ αυγό (καλοβαμμένο και
κουρεμένο) μέχρι τελευταίας χοντροκαταπιάς. Έτσι, λίγο στην αρχή όπως έβγαινε
απ’ τα κάρβουνα, και μετά κύριος στο στρωμένο τραπέζι με μαχαιροπίρουνο και
σαβουάρ μανζέ που θα ζήλευε κι ο Ντι Κάπριο στον Τιτανικό. Με το έξω-έξω τη
σαλάτα, με το μέσα το κοψίδι, με το μέσα- μέσα τη μπουρτζόλα και με το πιο μέσα
το κατσικάκι. Κι ύστερα αλλαγή πιάτου και πιρουνακίου για το γλυκό – τα γλυκά,
να μαθαίνουμε και γραμματική. Το γλυκό, πληθυντικός αριθμός, τα γλυκά. Μπράβο…
Τι μαθαμε σήμερα; Ότι ο Freddo e Caldo το στέναξε το μιλφέιγ το Πάσχα.
Μηδέν στη γραμματική!
Στο παραπάνω τραπέζι ενώθηκαν
τρεις οικογένειες. Και τρεις γενιές. Θείοι, Αδερφοξαδέρφια, κι ανήψια. Θα μου
πείτε, λογικό, συνήθως έτσι γίνεται. Ναι, σε γιορτές, αργίες κι εθνικές
επετείους. Η μήπως ούτε σ’ αυτές;
Ανθρωποι με ίδια ρίζα, ίδιο αίμα,
πολύ διαφορετικές ζωές, πολύ διαφορετικές εμπειρίες, και πολύ μεγάλες
αποστάσεις μεταξύ τους. Που για μια μέρα, γέλασαν μαζί, πειράχτηκαν,
ξαναγέλασαν, ο ένας έψηνε ο άλλος έτρωγε, γενικά φάνηκε σαν να μην τους είχε
χωρίσει τίποτα, ούτε μία μέρα. Κι ύστερα, χάθηκαν.
Περίεργο. Αυτή εκεί η συσκευή στην
άκρη του δωματίου. Κάτσε να δεις, έχει κάτι κουμπάκια επάνω. Κι ένα μακρόστενο
πράγμα. Σαν… Α, ακούστικό είναι… Τώρα που το λες και το παρατηρώ, κι αυτό εδώ
δίπλα μου. Είναι… ναι, ναι ένα iphone.
Οπότε γιατί i δεν phone; Γιατί είναι τόσο δύσκολο καμια
φορά; Γιατί το ακουστικό μας φαίνεται τόσο βαρύ κι ασήκωτο ώρες ώρες; Δεν
έχουμε να πούμε; Δε θέλουμε να πούμε; Μα τις προάλλες που είχαμε να πιούμε
είχαμε και να πούμε… πολλά. Περίεργο τελικά.
Συγνώμη, αφαιρέθηκα λίγο
κοιτώντας… το τηλέφωνο. Και πάλι δε μπόρεσα ο μπαγάσας να το σηκώσω. Ασήκωτο.
Τι λέγαμε;
Α, ναι. Μιλφέιγ ή MILFέιγ, το ίδιο είναι το ίδιο γρήγορα
το καταβρόχθισα. Ωραιότατο, με παγωτό δίπλα… Τώρα κάτι σκέφτηκα για πάγωτο και MILFέιγ αλλά… δε με παίρνει να πω
περισσότερα!
Τα φιλιά μου, την αγάπη μου
Δ.
Υ.γ.: «Όταν θες… σηκώνεις το ακουστικό… το κινητό… και παίρνεις… στέλνεις…
μιλάς… και λες αυτό που θες… όταν θες…»
Υ.γ.2: Πόσες πιθανότητες έχει
κάποιος αρχαιολόγος – τεχνικός υπολογιστών ν’ ανακαλύψει το .docx αυτό και να γράψει στα
κατάστοιχα, ότι καποιος Δ. που αποκαλείται «Freddo e Caldo» έγραψε τόοοοτε παλιά στα 2013
μ.Χ. αυτό το υπέροχο απόφθεγμα…
Υ.γ.3: Πάω να ξαπλώσω λίγο… θα μου
περάσει!
|
|
