βασανίστηκε από μια ανίατη αναπηρία και που πριν καταλήξει, το 2009, είχε «προκάλεσε» μία σπαρακτική δικαστική διαμάχη μεταξύ των γονιών του για το εάν έπρεπε ή όχι να λυτρωθεί.
Η Κέλυ Μπίκελ –αυτό είναι το όνομα της γυναίκας- μίλησε επωνύμως πια για τις τελευταίες στιγμές του γιου της αλλά και για τη δικαστική διαμάχη με τον πατέρα του και σύζυγό της.
Το 2009, η τραγική διαμάχη της οικογένειας Μπίκελ είχε συγκλονίσει τη Βρετανία, εγείροντας ή ξαναφέρνοντας στην επιφάνεια πολλά ηθικά και ιατρικά ερωτήματα.
Στον μικρό Ρόνυ ή αλλιώς Baby RB (ήταν το όνομα που χρησιμοποιήθηκε για λόγους απορρήτου στο δικαστήριο) διαγνώστηκε μία σπανιότατη νευρομυική διαταραχή που του απαγόρευε να ελέγξει την παραμικρή μυϊκή του συστάδα -να νεύει με το χέρι, να κουνήσει το πόδι, να αναπνεύσει, ακόμη και να χαμογελάσει.
Η Κέλυ Μπίκελ θεωρούσε ότι το παιδί της βασανιζόταν καθηλωμένο στα νοσοκομεία. Ο σύζυγός της αρνιόταν να δεχθεί την απόγνωση της ιατρικής κοινότητας και δεν ήθελε να συναινέσει στην αφαίρεση του αναπνευστήρα που θα σήμαινε και το τέλος του γιου του. Ζητούσε να γίνει τραχειοτομή στον Ρόνυ ώστε να μπορεί τουλάχιστον να αναπνέει από το λαιμό και ακολούθως να παρακολουθείται ιατρικώς στο σπίτι. Κι έπειτα να γίνει ό,τι το ανθρωπίνως δυνατό προκειμένου το παιδί του να κρατηθεί στη ζωή.
Η δίκη, το Νοέμβριο του 2009, ήταν μία από τις πιο δύσκολες και τραγικές δικανικές αντιπαραθέσεις.
Ύστερα από έξι ημέρες ακροαματικής διαδικασίας, ο πατέρας (A. Μπίκελ) άρχισε να κάμπτεται. Και τελικά συμμερίστηκε τις ιατρικές γνωματεύσεις και συμφώνησε ότι ο γιος του έπρεπε να λυτρωθεί.
Η Κέλυ Μπίκελ –που έκτοτε απέκτησε έκτοτε ένα ακόμη παιδί, τον υγιέστατο Ρήτζι, μίλησε στην εκπομπή της Βικτόρια Ντάρμπυσιρ στο ραδιόφωνο του BBC: «Του κρατούσα το χέρι καθώς έφευγε. Τού' λεγα ότι τον αγαπώ και ότι εκεί που πάει είναι ένας καλύτερος τόπος. Ελπίζω ότι υπάρχει παράδεισος κι ότι ο γιος μου περνάει καλύτερα εκεί απ' ό,τι στα κρεβάτια των νοσοκομείων».
Η Μπίκελ μίλησε για τον άνδρα της και για τις διαρραγείσες σχέσεις τους εξαιτίας της διαφοράς τους: «Πολύς κόσμος θεωρεί ότι δεν είναι δίκαιο. Να τραβάς έναν αναπνευστήρα και να δίνεις τέλος. Όμως εγώ ξέρω ότι έκανα το σωστό και πολεμούσα για τον Ρόνυ».
Και επανέλαβε ότι η αναπηρία του γιου της ήταν τόσο βαριά που δεν υπήρχε τρόπος να μάθει κανείς εάν ένιωθε τον παραμικρό πόνο. «Ποτέ μας δεν μάθαμε εάν ένιωθε πόνο. Ακόμη κι όταν τον τρυπούσαν με τις ενέσεις, δεν είχε την παραμικρή αντίδραση. Έμενε ακίνητος. Σαν να μη μπορούσε να αισθανθεί τον πόνο».
Στη διάρκεια του σύντομου βίου του, ο Ρόνυ μεταφέρθηκε σε τρία νοσοκομεία και του παρασχέθηκαν τρεις διαφορετικές φαρμακευτικές αγωγές, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Επί μήνες ολόκληρους οι γονείς του έμεναν δίπλα του από τις 10 το πρωί έως τις το 8 το βράδυ, κάθε μέρα, προσπαθώντας να διακρίνουν κάποια του απόκριση. Ο Ρόνυ πέθανε αφού πρώτα του χορηγήθηκε ισχυρότατη νάρκωση ώστε να διασφαλιστεί ότι θα έφευγε ειρηνικά και χωρίς πόνο.
pamepreveza.gr
|
|
