Οι οπαδικές ατάκες είναι ένα μυστήριο φαινόμενο. Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς πώς καταφέρνουν αυτές να αφορούν όλα τα αθλήματα διαχρονικά και να χωρούν όλο τον κόσμο...
Κάποιοι λένε ότι εμείς οι φίλαθλοι επιμένουμε να εκτοξεύουμε τις φράσεις αυτές γιατί μας βοηθάνε να εξηγήσουμε «μυστήρια» παιχνίδια και «περίεργες» επιδόσεις. Άλλοι πάλι λένε ότι μας κάνουν απλά να φαινόμαστε ανόητοι.
Διαβάστε μερικές από τις κλασσικότερες και πιο διαχρονικές ατάκες του γηπέδου:
«Είναι πουλημένος ο διαιτητής»
Αυτό αποδείχτηκε κιόλας με τους στημένους αγώνες. Μόνο που δεν γίνεται κάθε φορά που σφυρά πλάγιο κατά της ομάδας σου να είναι άλλο ένα πειστήριο της ενοχής του. Ένα φάουλ στη σέντρα δεν θα τον καταδίκαζε σε κανένα αθλητικό δικαστήριο του κόσμου.
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, οι οπαδοί δίνουν πάντα μια ευκαιρία στον διαιτητή πριν αρχίσουν να τον κακολογούν, με παραινέσεις τύπου «άσε να παιχτεί παιχνίδι», «σφύρα το», «μην παίζεις έδρα» κ.λπ.
Αν παρόλα αυτά ο διαιτητής αρνηθεί να υπακούσει, μοιραία τον έχει «πουλήσει» τον αγώνα. Όσο για το πόσο δύσκολο είναι το έργο του, να διακρίνει δηλαδή και να πάρει αστραπιαία απόφαση για φάσεις που ο καθένας από εμάς βλέπει δυο και τρεις φορές στην τηλεόρασή του σε slow motion, συνήθως κανείς δεν λέει κουβέντα.
«Θέλουμε προπονητή»
Κανείς δεν είναι αρκετά καλός για την ομάδα σου, εκτός από εσένα τον ίδιο. Εσύ μόνο ξέρεις όλες τις δυνατότητες όλων των παικτών και μόνο εσύ είσαι άσος στη στρατηγική.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι και ο έρημος ο προπονητής -ο κανονικός- δεν ξέρει τι του γίνεται. Κάθε λάθος που ενδέχεται να κάνει δεν συνιστά αιτία απόλυσης.
Άλλωστε η απόδοση του προπονητή έχει να κάνει με τη γενική δυναμική της ομάδας, κάτι που τείνουν να ξεχνούν πολλοί «αθάνατοι» οπαδοί. Απλώς ο προπονητής είναι το αλεξίσφαιρο της ομάδας όταν δεν παίζει καλά και το άλλοθι του προέδρου όταν τα χρήματα για μεταγραφές είναι πενιχρά.
«Γιατί δεν τον βάζει μέσα ποτέ;»
Όταν οι βασικοί παίκτες δεν έχουν την προσδοκώμενη υπεραπόδοση, τότε είναι που θυμούνται το στάδιο προετοιμασίας της ομάδας και το ένα φιλικό που ο 16χρονος πιτσιρικάς έκανε «παπάδες».
Και τότε τον θέλουν οπωσδήποτε μέσα. Μήπως όμως ο πιτσιρικάς έπαιξε στο φιλικό εξαιτίας του μη βαθμολογικού ενδιαφέροντος; Και τώρα που τα πράγματα σοβάρεψαν, ο τζούνιορ δεν είναι ακόμα έτοιμος;
Κι όμως, πολλές φορές φαίνεται να προτιμάμε το άγνωστο ταλέντο αντί του γκολτζή κλάσης που ξέρουμε.
«Παίζει για τη φανέλα»
Προσπαθεί ο παίκτης να δώσει το 110% των δυνάμεών του και στα 90 λεπτά διασφαλίζοντας παράλληλα ότι όλοι θα το καταλαβαίνουν αυτό; Είναι έτοιμος να διακινδυνεύσει έναν πιθανό τραυματισμό για να σώσει μια μπαλιά από αδιάφορο πλάγιο;
Θα κάνει άλλο ένα σπριντ στο 92’ για μια πάσα που ξέρει ότι δεν θα προλάβει; Αν ναι, συγχαρητήρια, είναι ο παίκτης που παίζει για τη φανέλα. Για την ομάδα. Για τους φιλάθλους. Σε άλλες περιπτώσεις (να σκοράρεις, να βγάζεις τελικές, να σώζεις σίγουρα γκολ κλπ.), ο παίκτης «κοιτάει τον εαυτό του».
Αυτά είναι όμως τα πράγματα που κερδίζουν τους αγώνες στο 99% των περιπτώσεων. Πολλοί όμως ξέρουν ότι ένα ματωμένο γόνατο σε βάζει πιο εύκολα στην καρδιά των οπαδών σε σχέση με ένα ακόμη hat trick!
«Δεν τραβάει ο “το αστέρι της ομάδας”»
Αντικατάστησε το «αστέρι της ομάδας» με το εκάστοτε όνομα του μεγάλου παίκτη της ομάδας και έχεις έτοιμη μια χιλιοειπωμένη οπαδική ατάκα. Όταν ο superstar δεν καταφέρνει να πάρει όλα τα παιχνίδια πάνω του και να οδηγήσει την κούρσα στον τίτλο, είναι μια απόδειξη του αδύναμου χαρακτήρα του και των αμφισβητούμενων -πλέον- ικανοτήτων του.
Το πώς έφτασε να γίνει κορυφαίος παίκτης φαίνεται πως πολλοί το λησμονούν. Όπως και το γεγονός ότι, μιας και μιλάμε για ομαδικά αθλήματα, ποτέ ένας παίκτης δεν πήρε μόνος του πρωτάθλημα.
Καλό θα ήταν να κρίνουμε περισσότερο το αν η ομάδα μας έχει εξίσου καλό ρόστερ με την ομάδα που έπαιζε πριν η φίρμα μας κι όχι την προσωπική του απόδοση αυτή καθεαυτή.
«Το “άθλημα” δεν είναι αυτό που ήταν»
Δηλαδή αγνό, αντρίκειο, ανόθευτο. Είναι μια ατάκα χιλιοειπωμένη από όλες τις γενιές οπαδών. Παλιά τα πράγματα ήταν αλλιώς: όλοι οι παίκτες έπαιζαν εξυπνότερα, δυνατότερα, με περισσότερη φαντασία και αυταπάρνηση, ενώ κανείς δεν θα διανοούταν να εγκαταλείψει ένα ματς επειδή απλώς… τραυματίστηκε.
Όλοι έβαζαν πρώτα την ομάδα και μετά τα συμβόλαιά τους, ενώ αμφεταμίνες και τα σχετικά δεν υπήρχαν στην καθαρή αυτή εποχή του εξιδανικευμένου αθλητισμού.
Το συμπέρασμα συνήθως είναι πως για την «κατάντια» του αθλήματος ευθύνονται οι νεότερες γενιές.
|
|
