ο νέος Freddo e Caldo κατεύθασε!!!
Οι
καλοί μου φίλοι ως άλλοι διαβόλοι, κάθονται στους ώμους μου και μου
ραγανίζονται τ’ αυτιά. Με ωθούν στο δρόμο της προσωπικής χρεοκοπίας με στόχο
την απόκτηση σανίδας snowboard,
δικής μου, κατάδικής μου και κανενός αλλουνού, που μόνο αι πατούσαι μου θα τηνε
μαγαρίσουν στις χιονισμένες πλαγιές της Βόρειας Ελλάδας!
Κι
ενώ δεν έχουν και πολύ άδικο, εγώ το ξανασκέφτομαι. Κι ο λόγος είναι απλός.
Είμαι αρχάριος! Μιά φορά έχω κάνει ο έρμος. Επομένως αυτό που μου χρειάζεται
για να ξανανέβω φέτος σε χιονοδρομικό δεν είναι η σανίδα snowboard, αλλά μια σανίδα βρεμένη για να
μαλακώσω τον κώλο μου μετά από μια μέρα κωλοχτυπήματος σε λευκό φόντο!
Υπερβάλω;...
Ok…
Ήτανε
χειμώνας του ’12, κι η Θεσσαλονίκη είχε απελευθερωθεί... Ωπα το παραπήρα πίσω,
εκατό χρόνια μόλις... >> Fast
Forward: δγδσγαδισηγοηγςονεοωςεωηςειωνςιοεωοςηεοωβεινωνςοεωςοειωνοιςεονωειςοωνωεοινςεω
> Play:
εκατό χρόνια μετά, λοιπόν, κι εγώ αποφασίζω ν’ ανεβώ στο Μέτσοβο για τριήμερο
μετά την Πρωτοχρονιά! Ωραίο το Μέτσοβο, γραφικό και καπνιστό. Έλα, όμως, που
θελε η τύχη να ναι και... χιονοδρομικό!
Μετά
από πολλά παρακάλια, αποφάσισα να πάω. Λέω τι έχω να χάσω; Κανα πόδι; Κανα
χέρι; ...μάτι; ...νεφρί; ...κωλομέρι; Οοοολ’ αυτά, κάπου κει πάνω τ’ άφησα
τελικά...
Φτάνουμε
στο χιονοδρομικό, μικρό και χαριτωμένο, παρκάρω, και πλησιάζω στα
ενοικιαζόμενα. Εξοπλισμός, σκι, σανίδες, γάντια, αδιάβροχα, μηχανές χιονιού,
μικρές-μικρές ξύλινες καλύβες γιομάτες ευωδιά μόυχλας κι ιδρώτα (κι άιματος και
δακρύων, Σάκης βοήθειά σας γυναίκες) απ’ τις χρησιμοποιημένες μπότες και τα
λαστιχένια χαλάκια, αυτά που βάζουμε στις εξώπορτες των πολυκατοικιών, μη φάμε
κανα σαούλι και βρεθούμε στον κάδο της ανακύκλωσης, τον μπλε όχι τον πράσινο!
Αφού
διάλεξα με περισσή γνώση και σύνεση μπότες, μου δωσαν κι ένα σανίδι ο Θεός να
φυλάει, και μου είπαν
- «εχεις ξανακάνει;»...
- «ό’ι’» λέω...
- «δε πειράζει, λοιπόν, με ποιο πόδι κλωτσάς; Το δεξί, ωραία, το βάζεις πίσω, το βάζεις καλά στη δέστρα πίσω, κλείνεις εδώ το ένα κάνει κλάκ, κλείνεις μετά και το πάνω κάνει κλακ κι αυτό, το ίδιο τομπροστάτοαριστερόκάνεικλακλακέτσιπατάςκιαπασφαλίζει...»
- «εχεις ξανακάνει;»...
- «ό’ι’» λέω...
- «δε πειράζει, λοιπόν, με ποιο πόδι κλωτσάς; Το δεξί, ωραία, το βάζεις πίσω, το βάζεις καλά στη δέστρα πίσω, κλείνεις εδώ το ένα κάνει κλάκ, κλείνεις μετά και το πάνω κάνει κλακ κι αυτό, το ίδιο τομπροστάτοαριστερόκάνεικλακλακέτσιπατάςκιαπασφαλίζει...»
- «(εσείς
τώρα κάτι μου λέτε) ναι έχω έναν κολλητό που ασφαλίζει... αυτοκίνητα, μηχανές,
σκυλιά, γατιά, καναρίνια...»,
- «όχι ασφαλίζει, απασφαλίζει!!»,
- «αααααΑΑΑΑΑΑααααααα, ε μα πέτετό μου έτσι να ξέρω ντε... έφυγα για πάνω! Έτοιμος είμαι..»
- «όχι ασφαλίζει, απασφαλίζει!!»,
- «αααααΑΑΑΑΑΑααααααα, ε μα πέτετό μου έτσι να ξέρω ντε... έφυγα για πάνω! Έτοιμος είμαι..»
Τι
το θελα;.. Τέτοιο πράμα παιδιά, ποτέ μου! Τόσο ξύλο δεν είχα φάει ούτε όταν
έκανα kick
boxing.. Η
αλληλουχία ξεκινάω-πέφτω-σηκώνομαι-ξαναπέφτω κόντευε να μου γίνει φυσικό tattoo στη ραχοκοκκαλιά! Αν έκανα θόρυβο
κάθε φορά που έπεφταμ, θα μουν σόλο drums σε συναυλία thrash metal από μόνος μου! Τι αριστερά, τι δεξιά,
τι στον κώλο, τι μπρούμυτα έσκαγα (υπάρχει και βίντεο-ντοκουμέντο για τα μάτια
σας μόνο, αλλά μη μου το ζητήσετε τώρα, τα δικαιώματα τα χει η camerawoman και λόγω διπλωματικών μας σχέσεων
τύπου Ελλάδας-Τουρκίας, από δω εγώ από κει εσύ στη μέση θάλασσα κοινώς από
μακριά κι «αγαπημένοι», δεν παίζει να το πάρω τώρα να δείτε μαεστρία στα
ελληνικά βουνά).
Το
κολάι εντέλει το πήρα τη δεύτερη μέρα. Αφού ο κούλος μου είχε παγώσει γερά,
αφού είχε ποτίσει η φόρμα μέχρι τα άδυτά μου, κι αφού πονούσε κάθε σπιθαμή
οστού, μυός, κλείδωσης και χόνδρου στο σώμα μου. Αλλά... τι leaf, τι 360’’, τι στροφές... Εκεί να
δεις, να καμαρώσεις. Για να πω την αλήθεια βοήθησαν λίγο και τα βίντεα στο youtube, how to steer, how to stand, how to snowboard, αλλά και το γεγονός ότι τη δεύτερη
μέρα προνόησα και πήρα σανίδα για το ύψος μου και όχι για τον δίμετρο δίδυμο
αδελφό μου.
Το
καταφχαριστήθηκα, δεν ήθελα να κατέβω τη δεύτερη μέρα απ’ την πίστα. Ενώ έλεγα
ποτέ δε θα κάνω χειμερινά σπορ, κι ενώ όντως είχα ξεκινήσει μες στην κατσούφα
μου για πάνω, τελικά γύρισε το πράμα, πήρα το κολάι, τα δα όλα άσπρα και βρήκα
ένα χόμπι στο τελευταίο μέρος που θα το ψαχνα. Σε χιονισμένη πλαγιά!
Τι
σου είναι τα κέφια τελικά ε; Μια έτσι... στο τέλος γιουβέτσι... Κλάσικός Δίδυμος!!
Τελικά...
Σανίδα να πάρω; Μήπως να πάρω μια κρεμούλα για οιδήματα, για επιδερμική χρήση,
να μην καταπίνεται και να φυλάσσεται σε μέρος σκιερό και μακριά από τα παιδιά;
Δ.
|
|
