Ίδια (ή άδεια;) ζωή. Πόσες φορές, άραγε, ακούμε τέτοιους είδους φράσεις σε καθημερινή βάση, ίσως και εκατομμύρια στιγμές την ίδια μέρα; Λίγο-πολύ η νεολαία στη Ελλάδα πάσχει από τη νόσο...
ρουτίνα. Συμβατικά και σε κακοσχηματισμένα καλούπια. Δεν αντι-δρα. Δεν ενθουσιάζεται. Δεν δημιουργεί. Δεν ερωτεύεται. Παρασιτεί και ασθενεί. Το κάποτε ελπιδοφόρο φρέσκο αίμα μαραμένο βυθίζεται για ώρες σε καφέ αναλύοντας τη κακή του τύχη. «Η Ελλάδα πέθανε. Θα πάω πτυχίο και μετά τι; Θα πρέπει να φύγω στο εξωτερικό. Εδώ όλα έχουν σαπίσει. Ανεργία, νεκρική σιγή, στασιμότητα, απαισιοδοξία, μας έχουν κόψει τα φτερά και ζούμε στο τίποτα, στο δε ξέρω, στο καθόλου. Όλα μοιάζουν σαν ένα ατόφιο κουρέλι. Όλα είναι ομοιόμορφα άσχημα. Δεν είναι ζωή στα 23 αυτή…», λέει ο τύπος που ξημεροβραδιάζεται στο καφέ της γειτονιάς του, που το πτυχίο το παίρνει με το ζόρι, δεν έχει μεριμνήσει για την αποκατάσταση που μπορεί να του προσφέρει το αντικείμενο πάνω στο οποίο ειδικεύεται, που το μόνο που τον νοιάζει είναι να πιάνει ένα καναπέ μόνος του, να παίζει τάβλι και να μεμψιμοιρεί 25 ώρες το εικοσιτετράωρο.
Και πόσο δύσκολο είναι να κάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουμε κάθε μέρα. Και να πάλι, η ίδια εκνευριστική αντίδραση όταν σου πουν: «κάνε κάτι άλλο πια, βαρέθηκα να σε ακούω να γκρινιάζεις! Είσαι στην Ελλάδα της κρίσης! Της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής, διαπροσωπικής, κάθε είδους κρίσης. Αποδέξου το πια! Μπορεί η στασιμότητα που υπάρχει γύρω σου να οφείλεται σε ένα πολύ μικρό ποσοστό και σε σένα!» Να το! Είναι το κλασικό υφάκι όπου τα μάτια είναι έτοιμα να πεταχτούν με ταχύτητα φωτός και να σε κόψουν στα δύο, η στάση του σώματος έτοιμη για τη μεγάλη μάχη και το δέρμα κατακοκκινισμένο από θυμό ξεστομίζοντας όλο λαχτάρα, τόσο κλισέ και αυτά.
Μήπως, λες όταν κοιτάζεσαι στο καθρέπτη μόνος, μήπως...
Αν αντί να εθίζομαι στη καφεΐνη, αποφάσιζα να ασχοληθώ περισσότερο με το πτυχίο μου και το γνωστικό αντικείμενο πάνω στο οποίο ειδικεύομαι, να βγω έξω στην αγορά εργασίας, να εργαστώ πάνω στο οτιδήποτε και παράλληλα να μην χάνω το πείσμα μου ότι θα βρώ κάτι πάνω στο επάγγελμά μου; Αν σταμάταγα τη γκρίνια για τη στασιμότητα που χαρακτηρίζει τη νεολαία στην Ελλάδα και ό,τι δημιουργικό είχα εγκλωβισμένο μέσα μου το εξέφραζα ενεργητικά; Αν το πρωί που ξύπναγα και ετοιμαζόμουν να πάω στη δουλεία που δουλεύω χρόνια τώρα και σιχαίνομαι, φόραγα ανεξήγητα το πιο ωραίο μου χαμόγελο και όταν θα τελείωνα θα έκανα κάτι που δεν είχα κάνει τόσο καιρό; Μήπως όταν κάνω παρέα με ανθρώπους που βλέπω ότι δεν μου ταιριάζουν, αντί να μεμψιμοιρώ και να προσπαθήσω να τους αλλάξω, να αποδεχτώ τη διαφορετικότητά τους και τη δική μου, να πάρω αποστάσεις και να μην εξαρτώμαι από αυτούς, βάζοντας πλώρη για μια νέα αρχή με ανθρώπους που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο; Μήπως με τον σύντροφό μου που δε περνάω καλά και αντί να κάθομαι να ψάχνω εκατομμύρια δικαιολογίες για να παραμείνει με κόπο και βάσανο αυτή η σχέση και να ξεσπάω σε νεύρα και θυμούς, έτσι, επειδή δεν γουστάρω να μείνω μόνος και ανασφαλής, να μείνω καλύτερα μόνος και απολαύσω την παρέα με τον εαυτό μου; Μήπως να κάνω κάτι αστείο, κάτι ανεξήγητο στους άλλους, να κάνω μία τρέλα, να πραγματοποιήσω ένα απωθημένο; Μήπως να σταματήσει να με νοιάζει η γνώμη των άλλων και να ακούσω τις πνιχτές φωνές του εαυτού μου; Μήπως αντί να κάνω δραστηριότητες που γνωρίζω από πριν την αρχή - μέση - τέλος, να ρισκάρω σε νέες; Μήπως να λέω "μήπως" καμιά φορά και όχι να βιάζομαι να απαντήσω "Μπα, αυτά στη πράξη είναι δύσκολα, άσε τις αμπελοφιλοσοφίες...";
Κοιτάζεσαι αμήχανα. Και όμως συνειδητοποιείς ότι μονολογείς εδώ και απροσδιόριστη ώρα. Χαμογελάς πικρά... Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για πρώτη φoρά;
enfo.gr
|
|
